Filozoficzny portret Makbeta

Jedno z najwybitniejszych dzieł W.Szekspira "Makbet" jest tragedia przedstawiająca słabość, chore ambicje i dążenie człowieka do władzy. Głównym bohaterem jest wspaniały, niezwyciężony rycerz imieniem Makbet. Jest on honorowym, odważnym i sprawiedliwym rycerzem bez skazy, którego imię znane jest w całej Szkocji, a także poza jej granicami.

Pewnego dnia trzy czarownice przepowiadają mu kwiecista przyszłość: ma zostać królem Szkocji. Rycerz odnosi się do ich wróżb z dystansem, lecz jego pragnąca władzy żona przekonuje go, aby dążył za wszelką cenę do zdobycia tronu. Planuje zbrodnię, którą Makbet ma wykonać. Musi zabić obecnie panującego króla i przyjaciela - Dunkana.

Pod ogromną presją żony popełnia morderstwo, które pociąga za sobą następne.

Ten szanowany i świecący przykładem człowiek w ciągu kilku dni przemienia się w mordercę. Co spowodowało tę diametralną i wręcz niewiarygodną zmianę? Ambicja, choroba psychiczna, a może coś zupełnie innego...?

Wiemy na pewno, że Makbet rozróżnia dobro oraz zło i jest w pełni świadomy swojego postępowania. Zdaje sobie sprawę z konsekwencji tych czynów i wie, że będzie zmuszony obciążyć niewinnego człowieka swoją zbrodnią. jego zachowanie może tłumaczyć przede wszystkim silna manipulacja ze strony Lady Makbet oraz własna, potężna ambicja. Czy możemy go usprawiedliwiać i uznać za niewinnego? Oczywiście, że nie. Makbet jest mordercą i to zupełnie wystarcza, aby uznać go za złego człowieka. Jednak niektóre fakty sprawiają, iż czujemy do niego mniejszą wrogość niż do Lady Makbet. On do ostatniej chwili toczy wewnętrzną walkę z wrażliwym sumieniem. Po śmierci Dunkana mówi "Mogłżeby cały ocean spłukiwać z mojej ręki. Nie nigdy."

Po kolejno popełnionych zbrodniach traci wszystkie ludzkie cechy, nie buntuje się przeciwko złu.Ulega potężnej sile kobiecości swojej żony i to jest jego klęską.

Morderstwa wyniszczają go wewnętrznie, całkowicie zatraca swoją osobowość, staje się coraz bardziej obojętny i bezlitosny.

Wreszcie osiąga swój cel - zostaje królem. Sukces i wielki zaszczyt nie uszczęśliwiają go. Czuje się coraz bardziej samotny. Stracił przyjaciół i żonę, nie ma nikogo blisko siebie. Uzmysławia sobie, że nigdy już nie będzie mógł żyć normalnie. Strach, obawy i ciągle dokuczliwe wyrzuty sumienia pogrążają go w nicości. Nie jest w stanie cieszyć się życiem.
"Od namiętności do szaleństwa i porażki"- tak można podsumować szekspirowski portret człowieka o na pozór silnym charakterze.