Blekitna chusta

17 maja 2002 r. w Gimnazjum Publicznym w Gozdnicy, w gabinecie nr 4 odbył się spektakl teatralny pt. „BŁĘKITNA CHUSTA”. Sztuka miała na celu przedstawić problem alkoholowy społeczeństwa, który niewątpliwie każdego z nas otacza choćby na ulicy czy w parku. Grzegorz Kmieć, aktor i reżyser z dziesięcioletnim stażem zawodowym mocno nas zainspirował swoją sztuką.
Już na początku każdy z widzów miał za zadanie wykonać sobie papierową maskę, przedstawiającą złość i nienawiść. Wszyscy z wielkim zapałem wykonywali rekwizyty (jak się późnej okazało) potrzebne do prawidłowego odegrania sztuki.
Interesującym elementem przedstawienia był nie tylko sposób tworzenia masek ale także kotara, którą aktor używa podczas swoich przedstawień, muzyka nosząca w sobie strach i lęk oraz umiejętnie stworzona atmosfera panująca wśród wszystkich zgromadzonych. Wbrew naszym oczekiwaniom w spektaklu braliśmy czynny udział. Pomysłodawca czyli pan Grzegorz Kmieć czuwał nad poprawnym przebiegiem sztuki a zarazem w odpowiednich momentach włączał muzykę.
Przedstawione przez nas scenki były wydarte prosto z życia. Pierwsza dotyczyła dwóch ludzi pod wpływem alkoholu, którzy próbowali zdemolować restaurację. Druga przestawiała sytuację w miejskim parku, gdzie na jednej z ławek zasiadały osoby spożywające alkohol a na drugiej kobiety, które znajdowały się w parku po to aby odpocząć. Ich chwila odprężenia została jednak przerwana głośnymi śpiewami nietrzeźwych ludzi. Oby dwie scenki miały takie same zakończenie. Biorący udział w przedstawieniu nakrywali błękitną chustą tych, którzy w przedstawieniu grali alkoholików. Spod tej chusty za wszelką cenę próbowali się uwolnić, lecz po krótkim czasie przeistaczali się
w pełnowartościowych ludzi, ludzi dostrzegających swój dotychczasowy, życiowy błąd.
Po przedstawieniu razem z panem Kmieciem formułowaliśmy wnioski dlaczego to tak właśnie jest. Zdania na ten temat były podzielone, lecz nikt z nas nie miał najmniejszej wątpliwości co przedstawiała błękitna chusta. Wszyscy zgodnie uznali że chustą, zmieniającą dotychczasowy tragiczny los tych ludzi jest rodzina. To właśnie ona ma tak wspaniały dar, który wykorzystany właściwie może zmienić tego człowieka, w kochanego brata, ojca, dziadka czy jakąkolwiek osobę z rodziny borykającą się z problemem jakim jest alkoholizm.
Myślę, że jak najwięcej powinno być w szkołach takiego rodzaju spektaklów, bo to one w dużej mierze mogą przyczynić się właśnie do kształtowania osobowości młodego pokolenia. To właśnie poprzez takie przedstawienia jesteśmy zmuszeni do refleksji nad naszą przyszłością. Na pewno pan Grzegorz Kmieć z teatru „ZŁOTA KACZKA” perfekcyjnie pomógł nam zrozumieć problem tych właśnie ludzi.