Nie jestesmy wyłacznie piękni

Zacznę od definicji piękna. Piękny, to ktoś, od kogo oka oderwać nie można, to ktoś, kto obdarzony jest niezwykłą urodą. Ale istnieje także piękno wewnętrzne, jego nie można ujrzeć oczami, trzeba patrzeć sercem. Pomyślmy ile jest pięknych zewnętrznie osób, nie sądzę by było ich wiele. Większość ludzi jest przeciętnej urody, są też i tacy, na których wręcz nie można patrzeć. Myślę natomiast, że wiele jest osób pięknych wewnętrznie. Ale czy jesteśmy tylko piękni? Nie jesteśmy także mądrzy. Wystarczy przypomnieć sobie wybitne jednostki. Stasię Bozowską, doktora Judyma, ale także osoby z realnego świata, choćby polskich noblistów Marię Skłodowską – Curie, Reymonta. Osoby te są/były mądre. Tak wiec nie tylko pięknem od nas bije.

Niektórzy są także odpowiedzialni. Bo jak powiedział Mały Książę musimy być odpowiedzialni za to, co oswoimy. Trudno w dzisiejszych czasach być odpowiedzialnym, a przynajmniej poczuwać się do odpowiedzialności. Tym bardziej podziwiam tych, którzy poczuwają się do obowiązku przyznania do błędu. Wystarczy włączyć telewizor lub radio i usłyszymy, że nie ma winnych, pomimo faktu, ze krzywda została wyrządzona. Brak osób odpowiedzialnych za skandale, a wszystko kosztem podatnika, zwykłego szarego obywatela państwa polskiego, a teraz także obywatela Unii Europejskiej.

Czy oprócz piękna i odpowiedzialności coś w nas jest? Tak. Jest jeszcze miłość, choć coraz trudniej ją dostrzec. Wokół siebie dostrzegam wiele osób przepełnionych miłością, nie tylko wiosenną, ale także tą na lata. Sam w przyszłości chciałbym mieć w sercu miłość na lata, nie tylko tą sezonową – zwaną zakochaniem.

Co jeszcze można dostrzec w nas? Myślę, że radość życia i optymizm, a przynajmniej to we mnie jest.
Nadzieję, na lepsze jutro, a także tą nadzieję, że wszystko się ułoży, że dostanę się do jakiejś szkoły średniej, że wyniki egzaminu nie będą depresjonujące.

Czego w nas nie ma… myślę, że zależnie od nastroju, pory roku, dnia, godziny jest w nas wszystko. Są uczucia skrajne miłość i nienawiść, przyjemność i ból. W niewielkim stopniu zależy od nas, co wpuścimy do naszego wnętrza. Tak więc możemy być piękni fizycznie, a puści, jak skarbonka w środku. Możemy okazywać jednym miłość, a do drugich żywić nienawiść. Możemy być wreszcie mądrzy, ale jeśli nie połączymy tej mądrości z miłością, optymizmem i z umiejętnością jej przekazywania, zostaniemy puści.
Mógłbym snuć jeszcze długo polemikę na temat tego czy jesteśmy wyłącznie piękni. Ale to nie skłoniłoby mnie do zmiany zdania. Jesteśmy piękni, niektórzy piękni filozoficznie, inni wewnętrznie; ale oprócz piękna jest w nas wiele innych cech i uczuć, wystarczy tylko zajrzeć w głąb swoich serc by dostrzec to, co w nas jest.