Abraham, Izaak i Jakub są nazywami patriarchami. Patriarcha to z języka greckiego "pra-ojciec".
Abraham mieszkał w mieście Ur w Mezopotamii. Od niego, według biblijnej tradycji, wywodziło się plemię semickie zwane Izraelitami. Jego imię oznaczało "Ojciec Narodów" (z języka hebrajskiego). Bóg zawarł z Abrahamem przymierze. W zamian za wierność i posłuszeństwo Jego woli obiecał otaczać opieką i chronić Abrahama, a także jego potomków. Nakazał mu opuszczenie rodzinnego kraju, obiecując jednak, że jego potomstwo stanie się wielkim narodem i otrzyma na własność Ziemię Kanaan czyli dawną Ziemię Obiecaną. Abraham, posłuszny woli Boga, wyruszył na wędrówkę.
Jego wnuk - Jakub - został nazwany Izraelem czyli "tym, który walczy z Bogiem" (z języka hebrajskiego). To od jego imienia pochodzą nazwy takie jak Izrael, czy Izraelici. Księga Rodzaju opisuje jego walkę z tajemniczą postacią, która powiedziała:
"Odtąd nie będziesz nazywał się Jakub, ale Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi i zwyciężyłeś" (Rdz 32, 29). Od tego momentu nazywano go Jakubem-Izraelem.
Izaak zaś był jedynym synem Abrahama i Sary. Jego dzieje przedstawia również Księga Rodzaju. Jego ojciec, Abraham, złożył go w ofierze na żądanie Boga Jahwe na górze Moria. Według tradycji na tym miejscu stanęła później Świątynia Jerozolimska. Jednakże po złożeniu ofiary nastała interwencja Anioła, który cofnął nakaz słowami: "Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego ! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna !" (Rdz 22, 12).
Żoną Izaaka była Rebeka, z którą miał dwóch synów bliźniaków - Ezawa i Jakuba, z których prawa pierworodnego podstępem uzyskał Jakub. On sam zaś miał synów dwunastu: (z żoną Leą, Rachelą oraz niewolnicami Bilhą i Zilpą) Rubena, Szymona [Symeona], Lewiego, Judę, Issachara, Zebulona, Józefa, Beniamina, Dana, Naftalego, Gada, Asera oraz córkę (z żoną Leą) - Dinę. Od ich imion powstało dwanaście plemion izraelskich (nie wliczając lewitów i rozróżniając dwóch synów Józefa - Efraima i Manassesa).