Człowiek w malarstwie renesansu i baroku.

Renesans i barok stoją w odwiecznej opozycji do siebie, dlatego nietrudno się domyśleć iż podejmowane przeze mnie zagadnienie postaci człowieka na obrazie będzie ujęte w obu wspaniałych epokach w inny sposób.Oprę się zatem przede wszystkim na róznicach w tym temacie.Renesansowi ciało ludzkie jest dużo bliższe aniżeli barokowi, łatwo też dostrzec przemianę definicji piękna w obu okresach.Dobrym przykładem jest skrajnie różne studium wyglądu człowieka w twórczości renesansowego Botticelli'ego i barokowego Rubensa.U tego pierwszego ciało ludzkie uparcie tkwi w kanonie piękna wyznaczonym przez epokę-mowa tu o sylwetce bohaterów obrazów, jednak nie tylko ona jest charakterystyczna-ekspresja wyrażona wyszukanymi pozami również wyróżnia zarówno artystę jak i renesans w ogóle.Botticelliego ulubioną tematyką-jak na rensansowego twórcę przystało-jest ta w której obecny jest człowiek czyli mitologiczna i religijna.A jednak postaci w tak odrealnionych sytuacjach ujęte są realistycznie-dominuje kompozycja wielopostaciowa i fascynujące są interakcje zachodzące między bohaterami, widocznie wpływają oni na siebie nawzajem ("Wiosna" Sandro Botticelli).Gdy skupić się na artyście łatwo też dostrzec że kunszt ciała kobiecego 'ćwiczy' na postaci Wenus która pojawia się w jego twórczości wielokrotnie.W renesansie człowiek był tematem każdej dziedziny sztuki, w końcu panował wtedy humanizm i głębokie przekonanie i świetności ludzi-jak widać taki przejaw egoizmu zrodził wiele wspaniałych dzieł.Przerzućmy się teraz na przedstawiciela malarstwa barokowego-Rubensa.Nawet uwzględniając dość ekscentryczne podejście do kobiecego piękna, które do dziś przez wielu jest wyśmiewane ("Trzy gracje" Piotr Paweł Rubens) artysta ten ciało ujął w sposób niesamowity i nowatorski.Piękno u Rubensa i Botticelli'ego jest tak różne jak różne są epoki w których artyści tworzyli.Podobieńswa twórczości tych dwóch malarzy kończą się na wielopostaciowości oraz mitologicznej i religijnej tematyce.Rubens przewodząc barokowi zerwał z renesansową koncepcją 'akrobacji' i wyszukanych poz bohaterów obrazów wyznaczając konwencję malarskości opartą na dążeniu do światła (iść, ciągle iść w strone słońca...), uchwyceniu ruchu i koloru.Pod lupę weźmy więc jego słynne dzieło "Porwanie córek Leukipa"-obraz ten jest nie tyle przedstawieniem samej sceny porwania na serio co bardziej hymnem piękna tamtych czasów.Ciała muz artystów baroku idealne jak widać nie są-zwłaszcza u Rubensa.Uderza ich realizm i bezpośredniość, oraz to jak nieprzyzwoicie patrzą na ich ciała pozostali dwaj bohaterowie obrazu.Piękna ekspresja i dynamika jak i wyraźnie poprowadzony skos podkreślają 'barokowość' obrazu.Rubens ogólnie dobry był w tego typu scenach rodzajowych a do perfekcji doprowadził malowanie ciała ludzkiego a kobiecego przede wszystkim.Wreszcie barok nie ucieka od malowania dzieci-w końcu nie wyglądają jak zmniejszeni dorośli i da się na nie patrzeć bez obrzydzenia-stąd też stają się częstszym motywem obrazów kolegów po fachu Rubensa.Podsumowując zagadnienie różnic w przedstawianiu człowieka w malarstwie renesansowym i barokowym mogę powiedzieć że obie te epoki bez trudu podejmują tą tematykę i obie czują się w niej pewnie-jednakże ludziom współczesnym renesansowe piękno jest bliższe, ja jednak uważam że typ Rubensowskiej urody ukazuje prawdę o ludzkim ciele dlatego też ten sposób przedstawiania mnie osobiście bardziej przypadł do gustu.