Albert Einstein i jego odkrycia

Albert Einstein urodził się w roku 1879 w Niemczech, w Ulm. Pochodził z rodziny żydowskiej. Ojciec Einsteina miał fabrykę, która zajmowała się produkcją urządzeń elektrycznych. Nie miał jednak dobrej ręki do interesów, dlatego rodzina musiała często zmieniać miejsce zamieszkania i pracę. Szkołę Albert Einstein rozpoczął w Ulm. Potem naukę kontynuował w Monachium . Od dzieciństwa Albert był zamknięty w sobie. Był typem samotnikiem. W szkole był słabym uczniem. W szczególności nie radził sobie z językami obcymi. Nigdy nie opanował w zadowalającym stopniu żadnego z nich. Dlatego swoje prace zawsze pisał w języku niemieckim.
Pod wpływem wuja, który był inżynierem, Albert zainteresował się matematyką. Gdy miał 15 lat kolejny raz przeprowadził się, tym razem do Mediolanu. Swoboda nie wpłynęła dobrze na jego życie. Przez cały rok wędrował po włoszech. Po tym czasie docenił rolę nauki i zaczął studiować na Politechnice w Zurychu. Różnie wiodło się Einsteinowi jako studentowi. Przy pomocy kolegów, którzy mobilizowali go do pracy otrzymał dyplom w 1900r. I rozpoczął pracę w urzędzie patentowym. Tam pracował 7 lat. Przeprowadzał swoje badania i napisał pracę doktorską oraz opublikował pracę na temat ruchów Browna, szczególnej teorii względności i efektu fotoelektrycznego.
W 1909 zostaje profesorem nadzwyczajnym na uniwersytecie w Zurychu. Krótko pracował na uniwersytecie w Pradze. Potem znów wraca na politechnikę w Zurychu. Ostatecznie zamieszkuje na stałe w Berlinie. Tam został członkiem Pruskiej Akademii Nauk i otrzymał prawo wykładania.
W 1915r. dokończył pracę na ogólną teorią względności i opublikował ją. Po I wojnie światowej pracował nad teorią kwantów, badania te pozwoliły mu na sformułowanie statystyki Bosego-Einsteina oraz opracowania podstaw zjawiska emisji wymuszonej. W 1921 otrzymuje Nagrodę Nobla za wynik badań nad efektem fotoelektrycznym.
Odkrycie ruchów Browna stało się przez uczonego dowodem na cząsteczkową budowę materii. Swój eksperyment przeprowadzał na podstawie ziarenek zawieszonych w wodzie. Obserwował ich charakterystyczne ruchy „zyg-zag”.
Einstein wykazał także, że światło to strumień cząsteczek o równych iloczynowi częstości drgań promieniowania i stałej Plancka. Dzięki temu odkryciu można było wyjaśnić takie zjawiska jak efekt fotoelektryczny czy efekt Camptona.
Trzecia z prac nosiła tytuł „O elektrodynamice ciał ruchu”. Była to rewolucyjna teoria względności. Druga z teorii względności zwana ogólną ukazała się 10 lat później.
Według szczególnej teorii względności Wszechświat opisywany jest jako czterowymiarowa przestrzeń, w której punkty nazywane są zdarzeniami. Każdy punkt odpowiada danemu zjawisku fizycznemu. Czas stanowi czwarty wymiar i jest on ściśle związany z układem odniesienia, w którym jest mierzony.
Konsekwencją szczególnej teorii względności jest słynne równanie traktujące o równoważności masy i energii E=mc2. Ogólna teoria względności natomiast stosuje się do układów, które poruszają się z pewnym przyspieszeniem.