Kultura i religia starożytnych Indii.

Najstarsza cywilizacja w Indiach pojawiła się w III tysiącleciu p.n.e. w dolinie Indusu. Budowała osady ( odkryte dopiero w XX w) z palonej cegły, a domy wyposażone były w łazienkę. Cała osada miała imponującą sieć kanalizacyjną. Ludzie zajmowali się uprawą roli, hodowlą zwierząt, rozwijało się rzemiosło, na którego potrzeby sprowadzano cynę, miedź, złoto, kamienie szlachetne i półszlachetne z dalekiego Iranu i Tybety. Prowadzono także handel morski z Mezopotamią.
Około 1400 roku p.n.e. na terenie Indii pojawili się Ariowie – odłam ludów indoeuropejskich. Jednak samo zajęcie Indii zajęło im sporo czasu, ponieważ w dolinie Gangesu znaleźli się dopiero w I tysiącleciu p.n.e. Podbili mieszkańców ówczesnych Indii, ponieważ przewyższali ich pod względem militarnym, używali rydwanów zaprzężonych w konie i byli dzielnymi wojownikami. Przynieśli oni ze sobą sposób organizacji społeczeństwa. Na najwyższym szczeblu drabiny społecznej stali kapłani ( bramini), stopień niżej wojskowi ( ksztariowie), potem rzemieślnicy, rolnicy oraz kupcy. Podbite ludy natomiast zostały „ zepchnięte” na czwartą i ostatnią pozycję, która była na posługi trzech znajdujących się wyżej grup( siudrowie. Grupy te nosiły nazwę Warn. O przynależności do Warn decydowało urodzenie, a majątek nie miał nic do rzeczy. Przejście z jednego stopnia drabiny społecznej na wyższy w teorii było niemożliwe, a w praktyce zdarzały się takie przypadki, aczkolwiek było ich bardzo niewiele. Zakazane były małżeństwa poza warną, jak również nie można było spożywać posiłków z przedstawicielami niższej warny. Najgorszą sytuację mieli pariasi, byli to ludzie nie należący do żadnej warny, bo albo wykonywali niegodne zawody ( grabarz, garbarz), albo zostali wyrzuceni ze swojej warny za jakieś przewinienia. Na początku w Indiach panowała religia, której wiara opierała się na przedstawianiu bogów jako uosobień przyrody, a źródłem naszej wiedzy na tej temat są spisane w języku sanskryckim Wedy ( „ Święta Wiedza”), są to spisy utworów zaiwrających hymny, opisy obrzędów itp. Cechą charakterystyczną owej religii była wiara w wędrówkę dusz, wierzono, że nieśmiertelna dusza po śmierci człowieka, opuszcza jego ciało i udaje się na poszukiwanie następnego wcielenia. Następnie na terenie Indii mamy do czynienia z Buddyzmem, religią istniejącą po dziś dzień. Początek tej religii dał Budda – „Oświecony”, który urodził się najprawdopodobniej w IV w p.n.e. Wierzył on, że człowiek może swoją siłą myśli i woli, ukształtować a nawet zmienić swój los. Głosił trzy podstawowe zasady: słuszne słowo, słuszne działanie, słuszny styl życia. Wprowadził też pięć podstawowych zakazów:
- nie wolno mówić nieprawdy
- nie wolno popełniać cudzołóstwa
- nie wolno zabierać życia
- nie wolno spożywać napojów wyskokowych
- nie wolno brać tego, czego się nie otrzymało
Podstawowymi cnotami buddyjskimi są : życzliwość, radość, współczucie, równowaga ducha. Charakterystyczną cechą tej religii jest istnienie mniszek i mnichów, żyjących w klasztorach. Oprócz pięciu wymienionych wyżej zakazów obowiązywały ich też inne : wstrzemięźliwość seksualna, jadanie skromnych posiłków o wyznaczonych odgórnie godzinach, zakaz uczestnictwa w widowiskach, zakaz tańca i powstrzymywanie się od śpiewu, zakaz używania perfum, noszenia ozdób, spania na wygodnych łóżkach, całkowity zakaz przyjmowania kosztownych przedmiotów.
Kolejną religią występującą w Indiach jest hinduizm, ukształtował się już w IV w p.n.e. Był kontynuacją braminizmu, ale występowały w nim element przejęte z innych religii. Głównymi bogami był Wisznu i Sziwa, doszedł do głosu też żeński kult bóstwa – bogini Matka. Cechami hinduizmu są obmywania rytualne, najczęściej mają miejsce w wodach Gangesu, codzienna wizyta w świątyni, głośna recytacja, pielgrzymki do miejsc świętych, obowiązkowe uczestnictwo w uroczystościach religijnych. Hindusi nazywali swoją religię - dharma.