Analiza obrazu - Powrót syna marnotrawnego - Rembrandt

Rembrandt Hamerszoon van Rijn (1606-1669) – holenderski malarz, rysownik, grafik. Jeden z największych artystów w dziejach sztuki. W realny sposób przedstawiał naturę człowieka, jego słabe oraz mocne strony.

Malując „Powrót syna marnotrawnego” malarz doskonale wykorzystał technikę światłocienia oraz ciemne barwy (żółć, czerwień brąz). Dzieło jest autorską interpretacją przypowieści ewangelicznej.

Na ojca i syna pada światło, które stopniowo przechodzi w ciemność, otaczając dalsze postacie mrokiem.
Syn marnotrawny, klęcząc w łachmanach u stóp ojca, wyraża swoją bezsilność. Jest to także przyznanie się do winy i prośba o przebaczenie. Twarz jest na tyle widoczna, że można dostrzec na niej smutek i skruchę. Ojciec wygląda na człowieka zamożnego. Świadczy o tym staranny ubiór. Na jego zatroskanej twarzy maluje się wzruszenie, litość, ulga związana z powrotem potomka. Obejmuje on syna dłońmi. Można uznać to za gest przebaczenia. Dłonie ojca różnią się od siebie. Jedna z nich jest delikatna, smukła, przypominająca kobiecą rękę. Może to być symbol czułości i opiekuńczości. Druga dłoń jest spracowana, szeroka.

Nieco dalej widać przyciemnione postacie sług i prawdopodobnie drugiego syna.
Wszyscy mają zatroskane, wzruszone twarze.

Efekt światłocienia nadaje obrazowi odczucie tajemniczości, zadumy, ma charakter refleksyjny. Autor idealnie wyraził emocje ludzi. Dzieło Rembrandta nawiązuje do Boga, który okazuje grzesznikom miłosierdzie i łaskę.