Nadzieja umiera ostatnia

Nadzieja towarzyszy każdemu człowiekowi – od pierwszych chwil jego życia, aż po grobowe deski. Jest niewykrywalną siłą, która pozwala nam na pokonywanie własnych słabości. Dzięki nadziei wybuchamy entuzjastycznym śmiechem i podnosimy się po kolejnych upadkach. Jest czymś zarazem ludzkim i niewytłumaczalnym, nie możemy jej ugasić, ani zniszczyć, wszyscy mamy do niej prawo.
Nadzieja – słowo, które tak często powtarzamy, a które nie ma wizualnego odpowiednika jak „piłka”.
„Mam nadzieję, że Ci się uda.”
„Patrz z nadzieją w przyszłość!”

Czy nadzieja jest eteryczną mgiełką, którą można rozdmuchać machnięciem dłoni, czy jest zakorzeniona w naszej psychice jak dąb? Słownik definiuje ją, jako chęć, by coś się stało, ale trudno opisać tak silne „zjawisko” kilkoma słowami. Możemy mówić jedynie o jej naturze. Temat mojej pracy zakłada, że nadzieja umiera jako ostatnia, trwa przy nas do ostatniej chwili, jak Anioł Stróż i dodaje nam wiary, nawet, gdy ostatkami sił łapiemy oddech. Jest odwieczna i nigdy nie gaśnie.

W pewnych sytuacjach nadzieja przybiera formę nienamacalnej tarczy przed cierpieniem, jakie przynoszą kolejne dni. Jan Zakrzewski, więzień niemieckiego obozu niewoli Majdanek, zaraz po opuszczeniu tego ponurego miejsca, spisał swoje wspomnienia i opublikował jako pamiętnik noszący tytuł „A my żyjemy dalej”. Utwór ten, zaliczany do literatury lagrowej, jest brutalnym obrazem ludzkiego bólu, w którym wytrwać pozwalała jedynie żywa i wciąż gorąca nadzieja na zakończenie katuszy. Wstrząsające historie, jakie opisuje pamiętnik, noszą w sobie ślad nie tylko okropieństw, jakie wyrządzono ludziom w obozie niewoli, ale co istotne, widmo wciąż gorejącej, niezniszczalnej i niewzruszonej nadziei na wolność.

Wojna to czas bólu i wyniszczania wszystkiego, co piękne, ludzkie i moralne, nie tylko za zamkniętymi bramami obozów zagłady, ale również na wolności. Jednak nawet w czasie wojny totalnej, potrzebni są ludzie z sercami przepełnionymi nadzieją na odmianę losu. Aleksander Kamiński opisał w książce zatytułowanej „Kamienie na szaniec”, losy trójki młodych aktywistów z czasów II wojny światowej – Alka, Zośki i Rudego. Walka bohaterów powieści polegała na obronie wszelkich przejawów polskości i skupiała się na przemawianiu do sumienia Polaków, którzy biernie poddawali się niemieckiemu terrorowi. Nadzieja i wiara w słuszność ich poczynań towarzyszyła im nawet w najczarniejszych chwilach i nie opuściła ich serc aż po ostatnie momenty życia.

Nadzieja nie towarzyszy nam jedynie w chwilach „niepokoju” narodowego i zagrożeniu śmiercią, ale trzyma nas za rękę przez całe nasze życie. Serial, którego pomysłodawczynią była Shonda Rhimes, a który podbił serca ludzi na całym świecie, opowiada o życiu zawodowym i prywatnym młodych lekarzy, pracujących na oddziale chirurgii w szpitalu w Seattle. W jednym z odcinków, główna bohaterka - Meredith Grey, wypowiada słowa, które najlepiej obrazują zależność, pomiędzy rozwojem naszej psychiki, a nadzieją i marzeniami.

„Kiedy byłyśmy małymi dziewczynkami, wierzyłyśmy w bajki, fantazjowałyśmy jakie będzie nasze życie. Biała suknia, królewicz, który zabierze nas do zamku na szczycie góry. Wieczorem w łóżku, zamykałyśmy oczy i wierzyłyśmy gorąco w to, że marzenie się spełni. Święty Mikołaj, Wróżka i Królewicz byli tak blisko, że czuło się ich smak. Ale człowiek dorasta. Któregoś dnia otwieracie oczy i bajka pryska. Zwracamy się do ludzi i rzeczy, którym ufamy. Sęk w tym, że trudno całkowicie uwolnić się od tej bajki, bo prawie każdy chowa w sobie ten promyk nadziei i wiary, że pewnego dnia otworzy oczy i marzenie się ziści.”

Fragment dowodzi, że nadzieja jest nam niezbędna do życia, a jej brak może przekreślić nasze szanse na osiągnięcie szczęścia.

Nadzieja towarzyszy każdemu człowiekowi – od pierwszych chwil jego życia, aż po grobowe deski. Jest niewykrywalną siłą, która pozwala nam na pokonywanie własnych słabości. Dzięki nadziei wybuchamy entuzjastycznym śmiechem i podnosimy się po kolejnych upadkach. Jest czymś zarazem ludzkim i niewytłumaczalnym, nie możemy jej ugasić, ani zniszczyć, wszyscy mamy do niej prawo, bez względu na naszą pozycję społeczną i narodowość. Nadzieja jest symbolem ludzkiej siły i wiary.