Sonety krymskie jako liryczny pamiętnik z podróży

Adam Mickiewicz jest typowym przykładem poety romantycznego. Każdy prawdziwy romantyk powinien, chociaż raz w życiu odbyć egzotyczną wyprawę. Mickiewicz przymusowo przebywający w Rosji wybrał się na wycieczkę na Krym, która okazała się niezapomnianym przeżyciem. Plonem tej wyprawy stał się cykl sonetów krymskich.
Sonet to utwór liryczny składający się z czterech stron, z których pierwsze dwie (czterowersowe) mają charakter opisowy, a dwie ostatnie (trzywersowe) mają charakter refleksyjny.
„Stepy Akermańskie” posiadają charakterystyczną dla sonetu budowę. Utwór rozpoczyna się opisem krajobrazu stepu, występują w nim liczne środki stylistyczne mające pokazać ogrom zjawiska. Podmiotem lirycznym jest romantyk dostrzegający piękno i urok niezwykłego krajobrazu. Mimo to wędrowiec czuje się źle, ponieważ jest samotny uważa się za niepotrzebnego. W ostatniej strofie pojawia się tęsknota za ojczyzną. Podmiot liryczny mówi o panującej na stepie ciszy i o tym, że gdyby ktoś wołał to dałoby się usłyszeć głos z Litwy.
Kolejnym sonetem krymskim A. Mickiewicza jest „Widok ze stepów Kozłowa”. Utwór posiada formę dialogu, co oznacza, że autor zweryfikował tym samym jego gatunek literacki. W sonecie pojawiają się dwie postaci Mistrza i Wędrowca. Mistrz jest osobą zamieszkującą obszar stepów Kozłowa i krajobraz nie wydaje mu się czymś niezwykłym, natomiast podróżny jest zafascynowany zwiedzanym miejscem i zadaje bardzo refleksyjne i rozbudowane pytania. Utwór kończy się westchnienie pielgrzyma „Aaa!!”, pod postacią tego zwrotu kryje się wiele refleksji i cała gama uczuć często wykluczających się nawzajem.
Ostatnim omówionym przeze mnie sonetem jest „Burza”. Nadawca pokazuje w nim obraz burzy pokazany jako bardzo intensywne zjawisko, można ją nawet nazwać żywiołem. W pierwszej strofie, w której widać dynamizm, zostało pokazane nadejście burzy. Natomiast w kolejnych częściach pokazano nasilanie się zjawiska oraz reakcję ludzi znajdujących się na pokładzie statku. Jedni się modlą, drudzy są załamani, a jeszcze inni żegnają się ze swoimi przyjaciółmi. Zostaje tu pokazany kontrast pomiędzy nieokiełznaną naturą, a sytuacją bezbronnych ludzi. Jedna postać stoi z boku, jest jedynie obserwatorem, nie wierzy w moc Boga, gdyż widzi, że w obecnej sytuacji stwórca jest bezsilny z jakichś względów nie chce pomóc człowiekowi. Postać ta reprezentuje postawę romantyczną.
„Sonety Krymskie” są przykładem romantycznego, egzotycznego można powiedzieć, że nawet orientalizmu. Nadawca wyraża swoje uczucia, zwraca uwagę na potęgę natury, wobec której człowiek jest bezsilny. W utworach pojawiają się opisy pięknych, romantycznych krajobrazów, oraz nazwy geograficzne, a zastosowany przez poetę język stał się pewna innowacją.