1. ‘darowanie, złożenie czegoś na jakiś cel’; 2. ‘to, co się daje, ofiarowuje, dar’; 3. dar składany Bogu, bóstwom, mocom nadprzyrodzonym’; 4. ‘poświęcenie, oddanie, wyrzeczenie’; 5. osoba która doznała szkody, bezradna wobec czegoś’; 6. ‘ciapa, osoba niezaradna, niezdarna’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; zapożyczenie ze stczes. ofěra ‘ofiara, ofiarowanie’, które jest pożyczką ze śrniem. opfer / ophar, stniem. opfar / offar ‘ofiara’ (dziś niem. Opfer).
Pierwotna postać
W stpol. słowo występowało również w postaci ofiera.
poleca
b/d
ofiarny
1. ‘skłonny do poświęceń, gotowy do ofiar’; 2. ‘dotyczący ofiary składanej Bogu’ (np. baranek ofiarny)
poleca
b/d
ofiarować
‘złożyć w darze, podarować’; od XIV w.; w stpol. też w formie ofierować
Podobne teksty: