litość

‘współczucie, miłosierdzie’; od XVI w.; pochodzi od wcześniejszej (od XV w.) postaci lutość; ogsłow. (por. czes. litost, ros. ljutosť) < psłow. *ľutostь pierwotnie ‘srogość, surowość, wściekłość’ – jest to rzeczownik abstrakcyjny utworzony od przymiotnika *ľutъ; w językach zachsłow. wyraz ten występował w powiedzeniu ľuto mi estь ‘odczuwam boleść, cierpienie, przykrość; żal mi kogoś, współczuję’ (stpol. luto mi, lito mi ‘żal mi, współczuję’), skąd pojawiło się wtórne znaczenie ‘współczujący, miłosierny’