dziwny

1. ‘niezwykły, osobliwy’; 2. stpol. też ‘cudowny; godny podziwu’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *divъnъ ‘godny widzenia, podziwu, budzący podziw’– przymiotnik odczasownikowy od *diviti; w stpol. też w postaci dziwni