1. ‘stary mężczyzna, starzec’; 2. ‘żebrak, biedak’; 3. ‘ojciec matki lub ojca; każdy przodek’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. déd, ros. ded) < psłow. *dědъ ‘stary członek rodziny, ojciec ojca lub matki’ – pokrewne z lit. dědis oraz łot. děds; podstawą pie. *dh ědho- / *dh ědha- ‘starszy członek rodziny (dziadek, babka, stryj, ciotka)’ – wyraz z języka dziecinnego z charakterystycznym podwojeniem sylaby.
poleca
b/d
dziadek
‘ojciec ojca lub matki’; zdrobnienie
poleca
b/d
dziedzic
1. ‘osoba mająca prawo dziedziczenia, spadkobierca’; 2. ‘następca, potomek’; 3. ‘właściciel ziemski’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *děditь ‘potomek dziadka, spadkobierca po dziadku, potomek rodu dziedziczący majątek po przodkach’
poleca
b/d
dziedzina
1. ‘zakres, dział, sfera działania’ (jest to nowsze znaczenie używane od XIX w.); 2. dawniej (od XIV w.) ‘posiadłość dziedziczna, majątek’; 3. stpol. (XII-XV w.) ‘obszar ziemi o określonej powierzchni, gospodarstwo chłopskie, miara ziemi’; ogsłow. (por. czes. dědina ‘wieś, osada’, strus. dědina ‘majątek, spadek po przodku; obyczaj, prawo przodków’) < psłow. *dědina ‘spadek otrzymany po dziadku, po przodkach’.