1. ‘istota niematerialna’; 2. ‘psychiczna strona człowieka, dusza’; 3. stpol. i dialektalnie również ‘oddech, tchnienie; wiatr; wyziewy’; 4. dialektalnie ‘zjawa, upiór, istota bezcielesna’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. duch, ros. duch) < psłow. *duchъ ‘podmuch, powiew wiatru’; ‘tchnienie, dech, oddech’; ‘niematerialna, niecielesna strona człowieka, dusza’; ‘istota niematerialna, niecielesna; mara, upiór’; pierwotnie oznaczało nazwę czynności, a wtórnie nazwę jej rezultatu od pie. *dheu-s-‘prószyć, rozpraszać się, unosić się kłębami, wiać, dąć’.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
duchota
‘duszne, parne powietrze; zaduch’
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
dyszeć
od XV w.; pochodzi od psłow *dyšati ‘oddychać ciężko’ utworzonego od psłow. *dheu-s
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta