Główne kierunki i przyczyny migracji na świecie

Pojęcie migracja odnosi się do zmiany miejsca pobytu na stałe lub na pewien okres. Ruch migracyjny (wędrówkowy) dzieli się na: emigrację, czyli opuszczenie dotychczasowego miejsca zamieszkania w celu przeniesienia się na nowe, oraz imigrację,czyli przybycie na nowe miejsce po opuszczeniu starego miejsca zamieszkania. Migracje towarzyszą ludzkości od zarania dziejów i często są jednym z ważniejszych czynników wpływających na zaludnienie danego obszaru. Migracje wywołane są najczęściej:
• chęcią poprawy bytu materialnego (migracje ekonomiczne),
• wysiedleniami, ucieczką przed prześladowaniami (migracje polityczne),
• konfliktami zbrojnymi (uchodźcy i azylanci),
• klęskami żywiołowymi (np. susze, powodzie).
Migracje dzieli się najczęściej na: wewnętrzne (w obrębie danego kraju) oraz zewnętrzne (pomiędzy różnymi państwami). Biorąc pod uwagę czynnik, który wywołał migracje, można je także podzielić na: dobrowolne oraz przymusowe (np. uchodźcy, azylanci). Natomiast migracje dokonujące się w obrębie państw analizuje się najczęściej pod kątem przemieszczania się ludności między wsiami i miastami.
W wieku XIX i początkach XX szczególnie duża była fala emigracji z Europy do: Stanów Zjednoczonych, Kanady, Brazylii, Argentyny, Australii, Nowej Zelandii i RPA. Szacunki ONZ wskazują, że w latach 1820-1914 z Europy wyemigrowało około 50-55 mln mieszkańców,z czego zdecydowana większość (32-35 mln) udała się do Stanów Zjednoczonych. Po II wojnie światowej migracje do Stanów Zjednoczonych zostały zdominowane przez ludność pochodzącą z Azji i Ameryki Łacińskiej. Uaktywniły się także inne bieguny migracji globalnych, które zaczęły aktywnie zachęcać do napływu ludności, gdyż w miarę postępującego rozwoju gospodarczego gwałtownie rosło w nich zapotrzebowanie na siłę roboczą.
Od lat 70. XX wieku na świecie można wyróżnić cztery główne regiony migracji globalnych:
1. Stany Zjednoczone i Kanada – do których obecnie napływa głównie ludność z Azji i Ameryki Łacińskiej oraz Karaibów;
2. Państwa Europy Zachodniej – do których napływała ludność z byłych kolonii (głównie w przypadku Wlk. Brytanii, Francji i Holandii) oraz z Turcji i państw Europy Środkowo-Wschodniej (głównie w przypadku Niemiec);
3. Państwa arabskie Zatoki Perskiej – wraz rozwojem wydobycia i przetwórstwa ropy naftowej w tym regionie gwałtownie wzrosło zapotrzebowanie na siłę roboczą, którą początkowo stanowiła ludność z sąsiadujących państw arabskich (Egiptu, Jordanii, Palestyny, Syrii), a w ostatnich latach większość imigrantów napłynęła spoza tego regionu (głównie: Indii, Pakistanu, Indonezji, Bangladeszu);
4. Państwa Azji Południowo-Wschodniej i Australia – wraz z rozwojem gospodarczym państw tego regionu, głównie tzw. Azjatyckich Tygrysów, oraz Australii gwałtownie zwiększył się napływ imigrantów pochodzących w większości z sąsiednich krajów (głównie: Indii, Chin, Indonezji, Wietnamu).