Jan Dantyszek (1485-1548) – autor łacińskich wierszy, najchętniej sięgał po krótkie formy – epigramaty. Napisał wiele epitafiów i epitalamiów (czyli utworów nagrobnych i weselnych). W połowie życia odkrył powołanie kapłańskie, a z czasem pełnił nawet funkcje biskupie.
Łukasz Górnicki (1527-1603) – wykształcony we Włoszech, przeniósł ideały dobrego dworzanina do Polski. Jego bohater (z książki Dworzanin polski) jest przeciwstawny wzorowi parenetycznemu ziemianina Reja.
Klemens Janicki (1516-1543) – wybitny twórca poezji łacińskiej, nagrodzony laurem poetyckim w Padwie. Pisał osobiste wiersze, ale też spisywał żywoty królów polskich.
Andrzej Krzycki (1482-1537) – doktor nauk prawnych na uniwersytecie w Bolonii, dworzanin i znany kobieciarz. Pisał głównie paszkwile i erotyki.
Andrzej Frycz Modrzewski (1503-1572) – publicysta, który naprawdę troszczył się o Polskę. Jego publicystyka była znana w całej Europie; propagował irenizm i stworzył program reform koniecznych dla Rzeczypospolitej.
Stanisław Orzechowski (1513-1566) – ksiądz, pisarz religijny, ale przede wszystkim polityczny. Po łacinie i po polsku zapisywał stanowisko szlachty wobec kontrreformacji.
Mikołaj Rej (1505-1569) – propagował tradycję wiejską. Uważał, że literatura powinna służyć wychowaniu i edukacji czytelnika. Ostro krytykował wady wszystkich stanów społecznych. Był zwolennikiem reformacji i propagował w Polsce kalwinizm.
Mikołaj Sęp-Szarzyński (ok. 1550-1581) – jego teksty miały bardzo filozoficzny wydźwięk – pisał o życiu, śmierci, miłości, nietrwałości dóbr doczesnych. Jest poetą przełomu– widać u niego ideały odrodzenia, ale też atmosferę barokową. Wprowadził motyw poety rozdwojonego – targanego niepewnościami i zagubionego w życiu.
Piotr Skarga (1536-1612) – największy kaznodzieja tych czasów; nazwał wady Polaków i głosił wizję upadku kraju, konieczność zmiany postaw swoich rodaków. Wprowadził do literatury alegoryczne ujęcie ojczyzny-Matki oraz ojczyzny jako tonącego okrętu.