Ben Gurion Dawid

Urodzony w Polsce, jego ojciec był adwokatem i działaczem syjonistycznym. Od 1904 student prawa na Uniwersytecie Warszawskimi członek ugrupowania Poale Zion (Pracownicy Syjonu). W 1906wyemigrował do Palestyny, współtwórca pierwszego kibucu. Deportowany przez Turków w 1915, w latach 1916–18 przebywał w USA. W 1918 wstąpił do Legionu Żydowskiego, w jego składzie wrócił do Palestyny. W latach1921–35 przywódca organizacji Histadrut, od 1935 przewodniczący Światowej Organizacji Syjonistycznej i Agencji Żydowskiej. Wspierał legalne, a po restrykcjach nałożonych przez Brytyjczyków także nielegalne osadnictwo żydowskie w Palestynie. Inicjator deklaracji niepodległości Państwa Izraeli przywódca w okresie walk z koalicją państw arabskich o jego utrzymanie1948–49. W latach 1948–53 premier i minister obrony. Doprowadził do szybkiego rozwoju gospodarczego państwa. W 1953 opuścił rząd, przeszedł na emeryturę. Po powrocie do polityki, w latach 1955–63 ponownie minister obrony i premier. W 1956 przyłączył Izrael do ataku na Egipt. W 1963 nawiązał stosunki dyplomatyczne z RFN. W 1970 przeszedł napolityczną emeryturę. Już za życia nazywany był „Ojcem Narodu”.

Kto nie wierzy w cuda, ten nie jest realistą.
Dawid Ben Gurion