Aleksander III Wielki

Uczeń Arystotelesa, dowodził macedońską jazdą w zwycięskiej bitwie pod Cheroneą w 338, stoczoną z koalicją polis greckich, pod przewodnictwem Aten. Przejął władzę w 336 po ojcu, Filipie II, twórcy potęgi Macedonii. W 335 zdusił bunt polis greckich, próbujących zrzucić hegemonię macedońską; zburzył Teby. W latach 334–327 po wygranych bitwach nad Granikiem (334), pod Issos (333), Gaugamelą (331) i Hydaspes (327) podbił ziemie imperium perskiego z Egiptem,Persją i Mezopotamią. Zwycięstwa odnosił dzięki talentowi w dowodzeniu i znakomicie wyszkolonej armii, w której wyróżniały się jazda i ciężkozbrojna piechota – falanga. Granice jego państwa sięgały Indii. Na zdobytych ziemiach założył liczne miasta – część z nich nazwał Aleksandriami. Dążył do stworzenia państwa uniwersalnego, w którym wszystkie podbite narody miałyby te same prawa. Zainicjował małżeństwa między przedstawicielami arystokracji macedońskiej i perskiej. W 324 zażądał od miast greckich oddawania mu czci boskiej. Po jego śmierci państwo podzielili na części wodzowie macedońscy – diadochowie. Na zdobytych przez niego ziemiach rozwinęła się i dominowała kultura grecka (okres hellenizmu).

Nie ma takiej fortecy, która by się oparła osłu z workiem złota na grzbiecie.
Aleksander Wielki