Żeromski Stefan

Prozaik, nowelista, dramaturg, publicysta, tworzący w epoce Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Wcześnie stracił rodziców i w gimnazjum musiał dorabiać, udzielając korepetycji. Bieda i gruźlica uniemożliwiły mu zdanie matury, a potem ukończenie szkoły weterynaryjnej. Zarabiał na życie jako guwerner, w latach 1892-97 mieszkał i pracował w Szwajcarii. Całe życie współpracował z prasą. Był wielkim społecznikiem (zainicjował powołanie Uniwersytetu Ludowego, a w jego domu była tajna szkoła i ochronka) i patriotą (w 1922 uczestniczył w akcji plebiscytowej na Mazurach rozstrzygającej o polskości tych ziem). O randze jego twórczości świadczy fakt, że był kandydatem do literackiej Nagrody Nobla, której jednak nie otrzymał. Jego najważniejsze dzieła to: Opowiadania (1895), Syzyfowe prace (1897) – powieść o walce gimnazjalistów z rusyfikacją, Ludzie bezdomni (1899) – historia lekarza, który wyrzeka się osobistego szczęścia, by walczyć z nędzą, Popioły (1904), Dzieje grzechu (1908), Wierna rzeka (1912), Uciekła mi przepióreczka (1924) i Przedwiośnie (1924) – powieść o różnych postawach inteligentów w obliczu odzyskania niepodległości.