Dane z zakresu biogeografii dotyczą rozmieszczenia gatunków na Ziemi oraz zasięgów ich występowania. Wskazują na rolę izolacji w procesie tworzenia się gatunków, np. zasiedlenie Australii przez ssaki należące do bezłożyskowców. Nieciągły zasięg ich występowania – bogactwo gatunków torbaczy w Australii, gdzie uniknęły konkurencji ze strony ssaków łożyskowych i pojedyncze gatunki w Ameryce – stanowi dowód rozdzielenia się kontynentów na półkuli południowej w erze mezozoicznej.
Również odmienna flora i fauna m.in. obszarów pustynnych Afryki i Ameryki (np. w Afryce występują wilczomlecze, a w Ameryce kaktusy) świadczy o niezależnym przebiegu ewolucji na różnych kontynentach, które zostały rozdzielone.
W badaniach ewolucyjnych zwraca się uwagę na gatunki endemiczne i reliktowe. Gatunki endemiczne występują na małych, ograniczonych obszarach, np. brzoza ojcowska. Gatunki reliktowe występują też na małych obszarach i należą do grup systematycznych niegdyś szeroko rozpowszechnionych, np. dębik ośmiopłatkowy, który jest w Polsce reliktem polodowcowym. Do gatunków reliktowych należą także tzw. żywe skamieniałości, które nie uległy zmianie od milionów lat, np. miłorząb japoński, hatteria, latimeria, łodzik, skrzypłocz.
Odzwierciedleniem ewolucji organizmów zachodzącej na tle zmian geologicznych Ziemi są charakterystyczne układy flory i fauny wyodrębnione jako państwa roślinne i krainy zoogeograficzne.