Hesse Hermann

Niemiecki pisarz, laureat literackiej Nagrody Nobla z 1946. Rozpoczął studia teologiczne na uczelni protestanckiej, ale przerwał je z powodu depresji. Potem pracował w księgarni w Tybindze, następnie w Bazylei. Hesse sporo podróżował – w 1911 wybrał się aż do Indii, by się zdystansować współczesnej rzeczywistości, ale ta wyprawa pogorszyła jego stan zdrowia. W 1912 zamieszkał z rodziną w Bernie. Po wybuchu I wojny światowej potępił nacjonalizm, za co został nazwany zdrajcą. W 1916 przeżył załamanie nerwowe, wraz z żoną trafił do zakładu psychiatrycznego. W czasie wojny udzielał w swoim domu schronienia uciekinierom z hitlerowskich Niemiec (m.in. Thomasowi Mannowi). Po wojnie Hesse odmówił powrotu na stałe do ojczyzny. W 1946 opublikował na łamach „Neue Zeitung” list, w którym domagał się, by Niemcy wzięli na siebie odpowiedzialność za zbrodnie hitlerowskie, za co został ostro skrytykowany. Debiutował tomem poezji Romantyczne pieśni (1899). Do jego najważniejszych utworów należą: Demian (1919), Wilk stepowy (1927), Narcyz i Złotousty (1930), Gra szklanych paciorków (1943). „Biografiami duszy” nazywał Hesse swoje utwory prozatorskie, w których nie liczyła się intryga, ale samopoznanie i poszukiwanie własnej tożsamości.