Broniewski Władysław

Współczesny poeta. Urodzony w rodzinie inteligenckiej o tradycjach patriotycznych. Pierwsze wiersze drukował jako licealista w podziemnej gazetce, wydawanej przez szkolną organizację konspiracyjną. Walczył w Legionach Polskich, do których zaciągnął się w 1915. Internowany w obozie w Szczypiornie. W 1918 zaczął studiować filozofię. Przerwał naukę, by walczyć z bolszewikami. Zrażony nierównościami społecznymi w nowej Polsce, zbliżył się do lewicy. Współpracował z prasą komunistyczną. Prowadził robotniczy teatr amatorski. W 1931aresztowany na dwa miesiące za współpracę z nielegalną Komunistyczną Partią Polski. W czasie II wojny światowej przebywał we Lwowie i został aresztowany przez NKWD. Wstąpił do Armii Andersa i przedostał się z nią do Iraku. Trafił do Jerozolimy, pracował w piśmie „W drodze”. W 1945 wrócił do kraju i wspierał budowę komunizmu. Debiutował tomem poezji Wiatraki (1925). Był współautorem manifestu poetów proletariackich Trzy salwy (1925). Jego światopogląd znalazł też odzwierciedlenie w kolejnych utworach: Dymy nad miastem (1927), Troska i pieśń (1932), Krzyk ostateczny (1938), Bagnet na broń (1943) – tytułowy wiersz ukazał się w 1939 w piśmie „Czarno na Białym”, Drzewo rozpaczające (1945).