Beckett Samuel

Irlandzki dramaturg i prozaik, reformator teatru, laureat literackiej Nagrody Nobla z 1969. Studiował romanistykę w Dublinie, potem wyjechał do Paryża,gdzie poznał Jamesa Joyce`a (był nawet jego sekretarzem). Po powrocie do Belfastu wykładał romanistykę. Nie chciał jednak żyć w Irlandii i ostatecznie osiadł w Paryżu. Podczas wojny zaangażował się w ruch oporu. Chociaż Beckett debiutował przed wojną, jego najważniejsze dzieła powstały znacznie później. Należą do nich: Molloy (1951), Czekając na Godota (1952) – ten dramat przyniósł mu światowy rozgłos, Watt (1953), Końcówka (1957), Ostatnia taśma Krappa (1958), Szczęśliwe dni (1961). Twórczość Samuela Becketta jest nacechowana skrajnym pesymizmem. Jego bohaterowie nie mają zarysowanej tożsamości, są pozbawieni jakiegokolwiek zakorzenienia, przeraźliwie samotni, wyalienowani ze społeczeństwa, dotknięci cierpieniem wywołanym bezsensem ludzkiej egzystencji. Beckett jest jednym z głównych przedstawicieli teatru absurdu (antyteatru), poruszającego problem bezsensu ludzkiego losu, posługującego się groteską, farsą, parodią.