Andrzejewski Jerzy

Pisarz i krytyk. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1932 opowiadaniem Kłamstwa. W czasie wojny brał udział w konspiracyjnym życiu kulturalnym, przyjaźnił się z Miłoszem i Baczyńskim. Przed wojną był związany z kręgiem młodzieży katolickiej, co znalazło oddźwięk w jego utworach, np. Drogi nieuniknione (1936) czy Ład serca (1938), których przedmiotem były rozterki moralne. Jego najbardziej znana powieść to Popiół i diament (1948) – obraz powikłanych polskich losów i trudnych decyzji, podejmowanych w obliczu nowej socjalistycznej rzeczywistości. Sam Andrzejewski początkowo chciał jej służyć,czemu dał wyraz w powieści Partia i twórczość pisarza (1952). W 1957 wystąpił z PZPR, by potem związać się z opozycją demokratyczną (protestował przeciw inwazji na Czechosłowację w 1968, był współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników w 1976). Jego inne utwory to: Ciemności kryją ziemię (1956), Bramy raju (1960), Idzie, skacząc po górach (1963), Miazga (1979) – wydana poza cenzurą, ukazująca bezwład i degrengoladę inteligencji), Jutro na ciebie zagłada (1976),  (1983).