z cicha pęk

‘ktoś z pozoru cichy, potulny, a w rzeczywistości zdolny do przewodzenia towarzystwu, bystry, inteligentny; ktoś, kto nagle mówi, robi coś zaskakującego, kto nieoczekiwanie ujawnia swoje prawdziwe cechy, możliwości’; wyr. określ. (o funkcji przym., także w formie ścichapęk). W stp. nie było wyrazu hałas, zastępowano go pukiem, stukiem, trzaskiem; wyrażenie oznacza więc, że to,co się wydawało ciche, nagle stało się hałaśliwe; Oto nasza z cicha pęk. – TVP 1.