Obraz szkoły, lekcji, egzaminu traktowany bywa także często, zwłaszcza przez poetów, metaforycznie:
Panie Boże! Odpowiadać nie mogę,
Ja... wymawiam się, mnie boli głowa.
Trudna lekcja. Nie mogłem od razu.
Lecz nauczę się... po pewnym czasie...
Proszę! Zostaw mnie na drugie życie
Jak na drugi rok w tej samej klasie.
(Julian Tuwim, Nauka)
W utworze, traktującym zresztą o nieprzydatności „logarytmów, wzorów i formułek”, szkoła traktowana jest jako metafora życia. Uczniowie przygotowywani do dorosłości poprzez zdobywanie wiedzy w szkolnych murach nie umieją sprostać codziennym wyzwaniom. Pozostaje im szkolne tłumaczenie, usprawiedliwianie się przed Bogiem ze swego nieudanego życia. Jakie wnioski? Życia nie można się nauczyć, właściwie przydałoby się nam drugie... Wobec Boga jesteśmy jedynie zastraszonymi uczniakami. Nigdy nie wyskakujemy z dziecięcych mundurków...