Echa stoicyzmu w poezji Herberta

Nieoczekiwanie żywy oddźwięk poglądy stoików mają we współczesnej, wciąż bardzo popularnej poezji Zbigniewa Herberta. Zaleca ona spokój bez względu na wszystko, pogardę dla cierpienia i niewzruszone zasady moralne:

Idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
Wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

(...)

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy

(...)
Bądź wierny Idź
(Zbigniew Herbert, Przesłanie Pana Cogito)

Przesłanie Pana Cogito jest wykładem etyki heroicznej i maksymalistycznej. Należy być cnotliwym nie ze względu na ewentualne korzyści, nagrodę w zaświatach, lecz po to, by zachować godność. Herbert nie kryje, jakie są źródła jego postawy – dedykuje wiersz etykowi profesorowi Henrykowi Elzenbergowi i... Markowi Aureliuszowi – cesarzowi rzymskiemu, autorowi Rozmyślań, w których dał wyraz swym stoickim poglądom. Źródła stoickiej postawy mówiącego w wierszach Herberta tkwią w antyku– świadczy o tym także wiersz Dlaczego klasycy, z którego bije podziw dla antycznego heroizmu i kilku prostych, jasnych zasad.