nauczyć (język polski)

wymowa:
IPA: [naˈwuʧ̑ɨʨ̑], AS: [naučyć], zjawiska fonetyczne: epenteza ł 
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. uczyć)

(1.1) przekazać komuś wiedzę

czasownik zwrotny dokonany nauczyć się (ndk. uczyć się)

(2.1) zdobyć pewną wiedzę lub umiejętność
odmiana:
(1.1) koniugacja VIb
(2.1) koniugacja VIb
przykłady:
(2.1) Uczniowie lepiej opanują wiedzę historyczną, jeżeli na lekcjach geografii nauczą się czytania mapy, będą znać ukształtowanie lub klimat terenów, na których rozgrywały się ważne wydarzenia historyczne[1].
(2.1) Musisz się jeszcze wiele nauczyć.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nauczanka ż, naukowość ż, nauczenie n, uczeń mos, uczony mos, nauczyciel mos, nauka ż
czas. uczyć ndk.
przym. uczony, wyuczalny, uczniowski
związki frazeologiczne:
przygody nauczą zgody
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: uczyć
źródła:
  1. Sławomir Piskorz (red.), Zarys dydaktyki geografii, 1992, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Oficjalny trailer: Mecenas She Hulk
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.