kujonić (język polski)

wymowa:
IPA: [kuˈjɔ̇̃ɲiʨ̑], AS: [kui ̯o̊̃ńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.
znaczenia:

czasownik

(1.1) gw. stud. uczyć się[1]
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kujon, kujonka, kujownia, kucie, kujonienie
czas. kuć, wykuć
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Stanisław Kania, Słownik argotyzmów, Wiedza Powszechna, Warszawa 1995, ISBN 83-214-0993-8, s. 122.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.