język i do Krakowa dopyta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈjɛ̃w̃zɨk ˌi‿dɔ‿kraˈkɔva dɔˈpɨta], AS: [i ̯ẽũ̯zyk i‿do‿krakova dopyta], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę • zestr. akc.• akc. pob.

​

znaczenia:

przysłowie polskie

(1.1) kto pyta o to, czego nie wie, może zajść daleko

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kto pyta, nie błądzi

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) язык да Кіева давядзе
• francuski: (1.1) qui langue a, à Rome va
• hiszpański: (1.1) quien lengua ha, a Roma va
• nowogrecki: (1.1) ρωτώντας πας στην Πόλη
• rosyjski: (1.1) язык до Киева доведёт
• ukraiński: (1.1) язик до Києва доведе

źródła:

 Hasło „Kraków” w: Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894, s. 237.