przypowiedzienie

From przypowiedzieć +‎ -enie. First attested in 1485.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pr̝ipɔvjɛd͡ʑɛɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /pr̝ipɔvjɛd͡ʑɛɲe/

przypowiedzienie n

1. verbal noun of przypowiedzieć (“making a claim in court”)
   • 1960 [1485], Adam Wolff, Anna Borkiewicz-Celińska, Witold Wołodkiewicz, editors, Księga ławnicza miasta Nowej Warszawy, t. I (1416-1485), volume I, number 1025:

     Nicolaus... habet principium in [istis] viginti sexagenis... et iam quarto habet adiudicacionem al. przypovyedzyenye ad dominium... sui patris

     [Nicolaus... habet principium in [istis] viginti sexagenis... et iam quarto habet adiudicacionem al. przypowiedzienie ad dominium... sui patris]

• Polish: przypowiedzenie

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “(przypowiedzenie) przypowiedzienie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN