Zasłonak szarofioletowawy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

zasłonakowate

Rodzaj

zasłonak

Gatunek

zasłonak szarofioletowawy

Nazwa systematyczna
Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman
Fungus, Wageningen 25: 20 (1955)
Morfologia

Zasłonak szarofioletowawy (Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Synonimów ma kilkanaście. Niektóre z nich[2]:

  • Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman 1955 var. casimiri
  • Cortinarius casimiri var. hoffmannii (Reumaux) Suár.-Sant. & A. Ortega 2009
  • Cortinarius decipiens var. hoffmannii Reumaux 1988
  • Cortinarius hoffmannii (Reumaux) Reumaux 2001
  • Cortinarius megasporus var. subsertipes (Romagn.) Bon 1991
  • Cortinarius subsertipes Romagn. 1952
  • Telamonia casimiri Velen. 1921

Nazwę polską nadał Andrzej Nespiak w 1981 r., wcześniej opisywał ten gatunek pod nazwą zasłonak Kazimierza[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 1,5-3 cm, kształt stożkowy lub wypukły z ostrym garbkiem. Powierzchnia higrofaniczna; w stanie suchym ochrowa, w stanie wilgotnym brązowoszara lub ciemnobrązowa, pokryta drobnymi, białymi włókienkami[4].

Blaszki

Dość rzadkie, wykrojone, początkowo gliniaste, potem od zarodników ochrowe[4].

Trzon

Wysokość do 7,5 cm, grubość 3-5 mm, cylindryczny, nieznacznie rozszerzający się przy podstawie. Powierzchnia biaława, pokryta w górnej części liliowymi lub fioletowymi włókienkami, w dolnej naga[4].

Miąższ

Bardzo cienki, bez wyraźnego zapachu i smaku[4].

Cechy mikroskopijne

Włókna kapelusza skórki zbudowane z cienkiej warstewki bardzo wąskich, równoległych strzępek. Niektóre z nich posiadają przegrody. Górna warstwa naskórka zbudowana z cylindrycznych, bardzo grubych i krótkich strzępek zawierających w środku ochrowy pigment. Podstawki maczugowate, rozszerzające się w kierunku 2 lub 4 sterygm. Zarodniki elipsoidalne, bardzo duże, o słabo brodawkowanych ścianach i rozmiarach 10,3 – 13 × 5,7 –7,2 μm[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie tego gatunku głównie w Europie. Występuje w Anglii i północnych regionach Europy, na północ sięgając aż po archipelag Svalbard (około 78° szerokości geograficznej). Ponadto podano jego występowanie w prowincji Kolumbia Brytyjska w Kanadzie[5]. Znany jest również w Hiszpanii, ale tutaj jest rzadki[4]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano tylko 2 stanowiska[3]. Więcej stanowisk podaje internetowy atlas grzybów[6].

Rośnie na ziemi, w lasach, na ściółce z liści lub igliwia buków i sosen[4].

Przypisy

  1. 1 2 Index Fungorum. [dostęp 2018-01-04]. (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum. [dostęp 2018-01-04]. (ang.).
  3. 1 2 Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman. [dostęp 2018-01-04].
  5. ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-04].
  6. ↑ Aktualne stanowiska Cortinarius casimiri w Polsce. [dostęp 2018-01-04].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.