Wilgotnica torfowiskowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

wodnichowate

Rodzaj

wilgotnica

Gatunek

wilgotnica torfowiskowa

Nazwa systematyczna
Hygrocybe helobia (Arnolds) Bon
Docums Mycol. 6(no. 24): 43 (1976)

Wilgotnica torfowiskowa (Hygrocybe helobia (Arnolds) Bon) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1974 r. Eef Arnolds nadając mu nazwę Hygrophorus helobius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1976 r. Marcel Bon, przenosząc go do rodzaju Hygrocybe[1].

Synonimy naukowe[2]:

  • Hygrocybe miniatoalba (Pat.) F.H. Møller 1945
  • Hygrophorus helobius Arnolds 1974
  • Hygrophorus miniatoalbus Pat. 1913
  • Pseudohygrocybe helobia (Arnolds) Kovalenko 1988

Nazwę polską nadała Barbara Gumińska w 1997 r[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 0,8–2,5 cm, kształt początkowo łukowaty z podwiniętym brzegiem, później płaskołukowaty, brzeg wygięty w dół, środek kapelusza nieco wklęsły. Brzegi w niektórych miejscach pofalowane, ale bez prążkowania. Powierzchnia matowa, sucha, chropowata, u młodych okazów szkarłatnopomarańczowa, u starszych lub wysychających żółtopomarańczowa. Charakterystyczną cechą są odstające łuski o barwie takiej jak kapelusz, lub jaśniejszej, szczególnie liczne na szczycie kapelusza[4]

Blaszki

Szerokie i szeroko przyrośnięte lub zbiegające ząbkiem. U młodych okazów są białe z różowym odcieniem, później jasnożółte. Ostrza blaszek bywają pofałdowane[5]. Niektóre źródła podają, że rozkruszone blaszki mają zapach czosnku[6].

Trzon

Wysokość 2–4 cm, średnica 2–4 mm, walcowy, kruchy, w środku pusty, czasami wygięty lub spłaszczony. Powierzchnia gładka, sucha, górą o barwie pomarańczowoczerwonej, dołem jaśniejszy – żółtopomarańczowy[4].

Miąższ

Cienki, kruchy,żółtopomarańczowy, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Smak i zapach niewyraźny[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki bezbarwne, elipsoidalne, gładkie, z kilkoma kroplami, nieamyloidalne. Mają rozmiar 8–10 × 5–6 μm[6].

Występowanie i siedlisko

Występuje tylko w Europie[7]. W Polsce gatunek dość rzadki[3].

Owocniki wytwarza od lipca do października. Rośnie w lasach wśród mchów, na łąkach i na torfowiskach[3], także czasami na wrzosowiskach, śródleśnych polanach i na świeżo przyciętych trawnikach[6].

Znaczenie

Według niektórych źródeł prawdopodobnie grzyb mikoryzowy współżyjący z trawami, według innych saprotrof żyjący na martwych korzeniach traw, ale być może także współżyje z mchami[6]. Grzyb niejadalny[5].

Gatunki podobne

W Polsce występuje kilka gatunków wilgotnic, których wspólną cechą jest czerwona barwa, drobne rozmiary i łuseczkowaty kapelusz. Głównymi morfologicznymi cechami umożliwiającymi ich rozróżnienie są: blaszki, łuseczki kapelusza i subtelne różnice w ubarwieniu[4][5].

  • wilgotnica czerwona (Hygrocybe coccineocremata). Łuseczki kapelusza są ciemniejsze od niego: mają barwę od brązowej do czarnej,
  • wilgotnica purpurowa (Hygrocybe miniata). Łuski kapelusza tej samej co on barwy, lub jaśniejsze, blaszki pomarańczowoczerwone,
  • wilgotnica szkarłatna (Hygrocybe coccinea). Na kapeluszu włókienka promieniście wrośnięte, blaszki o barwie od czerwonopomarańczowej do żółtopomarańczowej,
  • wilgotnica lejkowata (Hygrocybe cantharellus). Kapelusz pomarańczowoczerwony, łuski tej barwy co kapelusz, lub jaśniejsze.

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum. [dostęp 2014-09-01]. (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
  3. 1 2 3 Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. 1 2 3 4 Barbara Gumińska: Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, 1997. ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. 1 2 3 Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. 1 2 3 4 Hygrocybe helobia. [dostęp 2014-08-30].
  7. ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-09-01].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.