Wigabatryna
enancjomery wigabatryny (S) u góry i (R) u dołu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C6H11NO2

Masa molowa

174,20 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

60643-86-9

PubChem

5665

DrugBank

DB01080

Klasyfikacja medyczna
ATC

N03AG04

Stosowanie w ciąży

kategoria C

Wigabatryna – organiczny związek chemiczny, lek przeciwpadaczkowy, analog kwasu γ-aminomasłowego, wybiórczo i nieodwracalnie hamujący aminotransferazę kwasu γ-aminomasłowego (GABA-T).

Mechanizm działania

Lek hamując transaminazę GABA zwiększa stężenie synaptycznego GABA w ośrodkowym układzie nerwowym, co wpływa na hamowanie napadów[1].

Farmakokinetyka

Wigabatryna po podaniu p.o. wchłania się dobrze i szybko; pokarm nie wpływa na wchłanianie leku. Lek nie wiąże się z białkami osocza. Wigabatryna nie jest metabolizowana w organizmie i jest wydalana w postaci niezmienionej, przede wszystkim przez nerki (50–70%). Okres półtrwania T1/2 wigabatryny wynosi około 6 godzin, jest wydłużony u chorych z niewydolnością nerek i w starszym wieku. Stężenie leku w surowicy krwi nie koreluje z efektem klinicznym, ponieważ czas działania wigabatryny zależy od szybkości resyntezy GABA-T[2].

Wskazania

Wskazaniem do stosowania wigabatryny są napady padaczkowe uogólnione lub nie, niewrażliwe na leczenie innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Lek stosuje się w monoterapii napadów padaczkowych u niemowląt, zwłaszcza zespołu Westa[3][4].

Przeciwwskazania

Przeciwwskazaniem bezwzględnym jest nadwrażliwość na którykolwiek ze składników preparatu.

Przeciwwskazania względne: Lek należy ostrożnie stosować u chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek, z istniejącymi lub stwierdzanymi w wywiadzie objawami psychotycznymi i (lub) zaburzeniami zachowania. Wigabatrynę należy stosować po wykonaniu badania pola widzenia; badanie należy powtarzać regularnie w trakcie leczenia; w razie wystąpienia zaburzeń wzroku rozważyć odstawienie leku. Stosować ostrożnie u osób z upośledzoną czynnością nerek i chorych w podeszłym wieku.

Interakcje z innymi lekami

Wigabatryna nie podlega przemianom metabolicznym, nie wiąże się z białkami i nie indukuje cytochromu P450 ani innych enzymów biorących udział w metabolizmie leków; podczas jednoczesnego stosowania z innymi lekami ryzyko wystąpienia interakcji jest niewielkie. Wigabatryna zmniejsza o około 20% stężenie fenytoiny we krwi. Badanie z 2002 roku wykazało statystycznie istotny spadek stężenia karbamazepiny w osoczu przy jednoczesnym stosowaniu wigabatryny[5]. Nie stwierdzono interakcji z fenobarbitalem lub walproinianem sodu.

Działania niepożądane

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są:

  • zmęczenie i senność
  • pobudzenie (u dzieci)
  • nerwowość, drażliwość
  • zawroty i bóle głowy
  • oczopląs
  • ataksja
  • drżenie
  • parestezje
  • zaburzenia koncentracji.

Rzadszymi działaniami niepożądanymi są:

Bardzo rzadkimi działaniami niepożądanymi są ubytki pola widzenia lub zaburzenia ze strony siatkówki (np. obwodowy zanik siatkówki), zapalenie lub zanik nerwu wzrokowego[6][7]. U niektórych chorych, zwłaszcza z napadami mioklonicznymi, częstość napadów padaczkowych może ulec zwiększeniu. Opisywano zaburzenia psychiczne po stosowaniu wigabatryny[8] – pobudzenie, agresję, depresję, zaburzenia myślenia, reakcje paranoidalne, bardzo rzadko objawy hipomaniakalne i maniakalne. Reakcje te występowały u chorych z dodatnim wywiadem w kierunku zaburzeń psychicznych i na ogół przemijały po zmniejszeniu dawki leku lub stopniowym odstawieniu leku. Rzadko po rozpoczęciu leczenia występowały objawy znacznego uspokojenia, otępienia lub splątania, ustępujące całkowicie po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku.

Stosowanie w ciąży i laktacji

Kategoria C. Lek może powodować wystąpienie wad rozwojowych, dlatego przeciwwskazane jest jego stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią.

Dawkowanie

Lek podaje się doustnie 1–2 razy na dobę, przed lub w trakcie posiłku. Wigabatrynę powinno się stosować łącznie z dotychczas stosowanymi lekami przeciwpadaczkowymi. Dawkowanie powinno być zindywidualizowane w zależności od reakcji klinicznej i tolerancji. Dawkę należy odpowiednio zmniejszyć u chorych z niewydolnością nerek lub w podeszłym wieku. U dzieci dawkowanie należy ustalić w zależności od masy ciała.

Preparaty

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Rogawski, Wolfgang Löscher, The neurobiology of antiepileptic drugs, „Nature Reviews. Neuroscience”, 5 (7), 2004, s. 553–564, DOI: 10.1038/nrn1430, PMID: 15208697.
  2. ↑ T.R. Browne, Pharmacokinetics of antiepileptic drugs, „Neurology”, 51 (5 Suppl 4), 1998, S2–7, PMID: 9818917.
  3. ↑ Andrew L. Lux i inni, The United Kingdom Infantile Spasms Study (UKISS) comparing hormone treatment with vigabatrin on developmental and epilepsy outcomes to age 14 months: a multicentre randomised trial, „The Lancet. Neurology”, 4 (11), 2005, s. 712–717, DOI: 10.1016/S1474-4422(05)70199-X, PMID: 16239177.
  4. ↑ N. Fejerman i inni, Vigabatrin as a first-choice drug in the treatment of West syndrome, „Journal of Child Neurology”, 15 (3), 2000, s. 161–165, DOI: 10.1177/088307380001500304, PMID: 10757471.
  5. ↑ Sanchez-Alcaraz, A.; Quintana, M.B.l; Lopez, E.; Rodriguez, I.; Llopis, P.. Effect of vigabatrin on the pharmacokinetics of carbamazepine. „Journal of Clinical Pharmacology and Therapeutics”. 6 (27), s. 427–430, 2002. PMID: 12472982.
  6. ↑ J.R. Buncic i inni, Characteristic retinal atrophy with secondary “inverse” optic atrophy identifies vigabatrin toxicity in children, „Ophthalmology”, 10 (111), 2004, s. 1935–1942, PMID: 15465561.
  7. ↑ L. Frisén, K. Malmgren, Characterization of vigabatrin-associated optic atrophy, „Acta Ophthalmologica Scandinavica”, 5 (81), 2003, s. 466–473, PMID: 14510793.
  8. ↑ Sander, J.W.; Hart, Y.M.. Vigabatrin and behaviour disturbance. „Lancet”. 8680 (335), s. 57, 1990.

Bibliografia

  • Indeks leków Medycyny Praktycznej 2006, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2006, ISBN 83-7430-060-4.* W. Kostowski, Z.S. Herman, Farmakologia. Podstawy farmakoterapii, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, ISBN 83-200-3350-0.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.