Tiagabina

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) kwas (3R)-1-[4,4-bis(3-metylotiofen-2-ylo)but-3-enylo]piperydyno-3-karboksylowy Inne nazwy i oznaczenia farm. łac. tiagabinum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C20H25NO2S2
Masa molowa	375,54 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	115103-54-3
PubChem	60648
DrugBank	DB00906
SMILES CC1=C(SC=C1)C(=CCCN2CCCC(C2)C(=O)O)C3=C(C=CS3)C
InChI InChI=1S/C20H25NO2S2/c1-14-7-11-24-18(14)17(19-15(2)8-12-25-19)6-4-10-21-9-3-5-16(13-21)20(22)23/h6-8,11-12,16H,3-5,9-10,13H2,1-2H3,(H,22,23)/t16-/m1/s1 InChIKey PBJUNZJWGZTSKL-MRXNPFEDSA-N
Właściwości logP 2,6[1]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów chlorowodorek tiagabiny Substancja w tej postaci nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS[2].
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	N03AG06
Farmakokinetyka Działanie przeciwdrgawkowe, przeciwpadaczkowe, przeciwlękowe Procent wchłaniania ponad 95% Biodostępność 89% Okres półtrwania 7-9 godz. Wiązanie z białkami osocza i tkanek 96% Metabolizm wątrobowy z udziałem podrodziny izoform 3A wątrobowego cytochromu P450[1] Wydalanie głównie z kałem, częściowo z moczem (1–2% w postaci niezmienionej)
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie

Tiagabina (łac. tiagabinum) – organiczny związek chemiczny, pochodna kwasu nipekotowego (piperydyno-3-karboksylowego), w którym do atomu azotu została przyłączona grupa 1,1-bis(3-metylo-2-tienylo)but-1-en-4-ylowa. W organizmie pełni funkcję inhibitora wychwytu zwrotnego kwas γ-aminomasłowwego. Jest stosowany jako lek przeciwpadaczkowy^[3] oraz przeciwlękowy^[4]. Występuje pod nazwą handlową Gabitril.

Lek

Mechanizm działania polega na blokowaniu GAT-1, czyli transportera kwasu γ-aminomasłowego (GABA), odpowiadającego za transport GABA m.in. do komórek nerwowych. Skutkiem tego jest zwiększenie stężenia GABA w mózgu, zwiększenie dostępności GABA dla jego receptorów, wydłużenie czasu działania GABA i wreszcie nasilenie hamowania synaptycznego^[1]. Substancja nie wykazuje znaczącego powinowactwa do innych receptorów, nie wpływa na miejsca wychwytu innych neuroprzekaźników ani na kanały jonowe^[3].

Wskazaniem do stosowania tiagabiny jest leczenie skojarzone napadów częściowych lub częściowych wtórnie uogólnionych, które są oporne na leczenie innymi preparatami^[3].

Szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Metabolizm zachodzi głównie z udziałem izoenzymu CYP3A. Z tego powodu zabrania się jednoczesnego stosowania ziela dziurawca ze względu na jego silną indukcję CYP3A4^[5]. Jeśli tiagabina stosowana jest w połączeniu z innymi lekami o właściwościach przeciwpadaczkowych (np. fenytoiną lub prymidonem) lub ryfampicyną, okres półtrwania zmniejsza się z 7-9 do 2–3 godzin (metabolizm substancji jest przyspieszony)^[6]. Niewydolności wątrobowe mogą wpłynąć na wydłużenie okresu półtrwania leku. Niewydolność nerek nie ma znaczącego wpływu na działanie tiagabiny. Nagłe odstawienie leku może spowodować nawrót ataków padaczkowych^[3].

Przypisy