Vickers Valetta
Ilustracja
Vickers Valetta C.1
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Vickers

Typ

samolot transportowy

Załoga

4

Historia
Data oblotu

30 czerwca 1947

Lata produkcji

1948-1951

Wycofanie ze służby

1960

Liczba egz.

252

Dane techniczne
Napęd

2 silniki gwiazdowe Bristol Hercules 230

Moc

2 × 2000 KM

Wymiary
Rozpiętość

27,2 m[1]

Długość

19,17 m

Wysokość

5,97 m

Powierzchnia nośna

81,94 m²

Masa
Własna

11 331 kg[1]

Startowa

16 556 kg[1]

Osiągi
Prędkość maks.

415 km/h[1]

Pułap praktyczny

6553 m[1]

Zasięg

2350 km

Dane operacyjne
Liczba miejsc
36
Użytkownicy
Royal Air Force
Valetta T.4

Vickers Valetta – brytyjski wojskowy samolot transportowy produkowany w latach 1948–1951. Napędzany dwoma silnikami tłokowymi. Stanowił wojskową odmianę samolotu Vickers Viking.

Historia

Samolot Valetta był wojskową odmianą cywilnego samolotu pasażerskiego Vickers Viking, opracowanego pod koniec II wojny światowej i oblatanego 22 czerwca 1945 roku, w którego konstrukcji wykorzystywano doświadczenia i podzespoły z bombowców Vickers Wellington i Vickers Warwick[2]. Konstrukcja płatowca wykorzystywała w pierwszej wersji Viking Mk IA metalową kratownicę geodetyczną pokrytą płótnem (jak we wspomnianych bombowcach), lecz następnie w wersji Mk I wprowadzono skrzydła i usterzenie półskorupowe[2]. Wyprodukowano też dla wojska odmianę Viking Mk 2 do przewozu VIP-ów[2].

W 1946 roku brytyjskie lotnictwo wydało specyfikację nr C.9/46 na opracowanie na bazie Vikinga samolotu transportowego[3]. Jako prototyp posłużył zmodyfikowany 158. egzemplarz Vikinga (numer VL249), który został oblatany 30 czerwca 1947 roku[3]. Główne zmiany obejmowały wzmocnienie podłogi i podwozia oraz wprowadzenie dużych drzwi ładunkowych po lewej stronie kadłuba[3]. Zastosowano też mocniejsze silniki gwiazdowe Bristol Hercules 230 o mocy 2000 KM[4]. Załoga obejmowała cztery osoby (dwóch pilotów, radiooperatora i nawigatora)[5]. Samolot mógł przewozić 36 żołnierzy z wyposażeniem albo 20 spadochroniarzy i 9 zrzucanych zasobników z ich sprzętem[5]. Szerokie boczne drzwi ładunkowe o wymiarach 2,6 × 1,73 m umożliwiały transport 4 ton ładunku, w tym, przy użyciu zewnętrznych ramp: dział, samochodów terenowych lub odpowiednio obniżonych ciężarówek[5]. Można było także holować szybowce transportowe[5].

Podstawowa wersja transportowa została oznaczona C Mk 1 (C.1) i zbudowano jej 190 sztuk[3]. Pierwszy samolot seryjny oblatano 28 stycznia 1948 roku[3]. Powstało także 21 samolotów C Mk 2 do transportu VIP (9 do 15 pasażerów). Wersja ta miała także dalszy zasięg dzięki dodatkowemu zbiornikowi paliwa (527 l / 116 galonów)[3]. 31 sierpnia 1950 roku oblatano wersję szkolną T Mk 3, przeznaczoną przede wszystkim do szkolenia nawigatorów, wyposażoną w 5 kopułek astronawigacyjnych – zbudowano jej 41 sztuk[3]. 16 z nich przebudowano następnie na wersję T Mk 4, z przedłużonym nosem kadłuba mieszczącym radar (przez firmę Marshall z Cambridge)[3].

Wersje

  • C Mk 1 – podstawowa wersja transportowa (190 sztuk)[3]
  • C Mk 2 – wersja do transportu VIP (21 sztuk)[3]
  • T Mk 3 – wersja szkolna do szkolenia nawigatorów (41 sztuk)[3]
  • T Mk 4 – wersja szkolna dla operatorów radaru (16 przebudowanych z T Mk 3)[3]

Służba

Samoloty Valetta weszły na wyposażenie brytyjskiego lotnictwa transportowego (RAF Transport Command) od maja 1949 roku, poczynając od 204. Dywizjonu w Kabrit w Egipcie, zastępując samoloty Douglas Dakota. Ostatnie samoloty dostarczono w 1951 roku[3]. Po raz pierwszy użyte były bojowo podczas walk z partyzantką na Malajach, zrzucając zaopatrzenie dla brytyjskich oddziałów w dżungli (dywizjony 48, 52 i 110)[3]. Znane były pod przezwiskiem pig (świnia) z powodu pękatego kadłuba[3]. Od 1957 roku zastępowano je przez samoloty Blackburn Beverly, a następnie Handley Page Hastings[3]. Z ostatniego 84. Dywizjonu wycofano je w sierpniu 1960 roku[3].

Samoloty szkolne T Mk 3 używane były w pięciu Szkołach Nawigacji Lotniczej (ANS) i Royal Air Force College w Cranwell[3]. Wersja T Mk 4 używana była w dwóch ANS i w 228. Jednostce Konwersji Operacyjnej (228 OCU)[3].

Przypisy

Bibliografia

Zobacz też

Porównywalne samoloty:

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.