Tytus Komarnicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1896
Jordanowice, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

9 września 1967
Londyn, Wielka Brytania

Stały Delegat RP przy Lidze Narodów
Okres

od 22 listopada 1934
do 1 listopada 1938

Poprzednik

Edward Bernard Raczyński

Następca

Sylwin Strakacz (Chargé d’affaires)

Poseł RP w Szwajcarii
Okres

od 1 listopada 1938
do maj 1940

Poprzednik

Jan Modzelewski

Następca

Aleksander Ładoś (chargé d’affaires)

Poseł RP w Holandii
Okres

od 1 października 1944
do 5 lipca 1945

Poprzednik

Wacław Babiński

Następca

Benedykt Elmer (reprezentujący Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej od 1946)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Wielki Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Kawaler Orderu Świętego Sylwestra Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Członkowie delegacji polskiej, która wzięła udział w międzynarodowej konferencji w sprawie kontroli handlu bronią i amunicją w Genewie (maj 1925). Od lewej: Tytus Komarnicki, Kajetan Dzierżykraj-Morawski, Kazimierz Sosnkowski, Stanisław Kunstler, Tadeusz Gwiazdoski, Leon Chrzanowski

Tytus Komarnicki (ur. 15 stycznia 1896 w Jordanowicach, zm. 9 września 1967 w Londynie) – doktor habilitowany prawa, polski dyplomata i historyk.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Tytusa Sas Komarnickiego (1842–1899) i Josefy z Suszyckich (1867–1943). Był bratem Jadwigi i Wacława[1]. Ukończył gimnazjum w Warszawie. Następnie studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, Uniwersytecie Warszawskim i Sorbonie (gdzie w 1923 uzyskał stopień naukowy doktora praw). Ukończył również Wydział Dyplomatyczny Szkoły Nauk Politycznych w Paryżu.

Był pracownikiem Biura Komisji do Spraw Jeńców Tymczasowej Rady Stanu[2]. Od 1 lipca do 1 listopada 1918 pracował w Departamencie Stanu Rady Regencyjnej. Od 20 listopada 1920 podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[3]. 1 lutego 1924 został sekretarzem poselstwa RP w Belgradzie. Do centrali MSZ powrócił 1 grudnia 1924 i do 1 stycznia 1928 pracował w Departamencie Politycznym jako radca ministra. W 1925 uczestniczył w konferencji lokarneńskiej. W 1928 sekretarz poselstwa RP w Berlinie, w latach 1929–1930 radca legacyjny w poselstwie RP w Watykan, 1930–1931 w Hadze. Od 1 sierpnia 1931 kierował w MSZ biurem prac przygotowawczych do międzynarodowej konferencji rozbrojeniowej, w lutym 1932 został zastępcą delegata i sekretarzem generalnym delegacji Polski na międzynarodową konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 22 listopada 1934 do 1 listopada 1938 pełnił funkcję delegata RP i ministra pełnomocnego przy Lidze Narodów. W latach 1938–1940 poseł RP w Bernie. Po upadku Paryża w czerwcu 1940 został mianowany na nieoficjalnego delegata Rządu RP na uchodźstwie na Francję, którą to funkcję pełnił do 1943. W latach 1944–1945 poseł RP przy rządzie Holandii w Londynie, po wyzwoleniu Holandii – w Hadze.

Po wojnie pracował jako wykładowca w polskiej Szkole Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie, na Sorbonie i w Kolegium Wolnej Europy w Strasburgu. W 1955 habilitował się na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie.

Opracował do druku m.in. Diariusz i Teki Jana Szembeka, Londyn 1965–1969, pierwsze trzy tomy (z czterech wydanych). Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (od 1958).

Był mężem Chiary Evy Marii di San Marzano (1903–2001)[1].

Ordery i odznaczenia

Prace

  • Obrona Chełmszczyzny w Dumie. Druk. S-ki Wydaw. Głos. Warszawa 1918.
  • Rebirth of the Polish Republic.Study in the Diplomatic History of Europe 1914–1920. London 1957, Wyd. Heinemann Ltd.
  • Diariusz i teki Jana Szembeka 1934–1939, t. 1–4, (opr.) London 1964–1972.

Przypisy

  1. 1 2 Tytus Sas Komarnicki [online], geni_family_tree [dostęp 2023-02-26] (pol.).
  2. ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
  3. 1 2 Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 201. [dostęp 2023-02-26].
  4. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.
  5. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936.
  6. ↑ M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. ↑ M.P. z 1926 r. nr 259, poz. 729 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
  8. 1 2 3 4 5 6 7 8 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 353.
  9. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu administracji państwowej w dziale służby zagranicznej”.
  10. ↑ Zezwolenia na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1937

Bibliografia

  • Komarnicki Tytus [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), BGW Warszawa 1994, ISBN 83-7066-569-1, s. 100–101.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.