Tadeusz Gwiazdoski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 września 1889
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1950
Londyn, Wielka Brytania

Chargé d’affaires RP przy Lidze Narodów
Okres

od 1 kwietnia 1932
do 8 listopada 1932

Poprzednik

Franciszek Sokal (Stały Delegat RP)

Następca

Edward Bernard Raczyński (Stały Delegat RP)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii Komandor Orderu Korony Rumunii Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Wielki Komandor Orderu Jerzego I (Grecja) Komandor 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Członkowie delegacji polskiej, która wzięła udział w międzynarodowej konferencji w sprawie kontroli handlu bronią i amunicją w Genewie (maj 1925). Od lewej: Tytus Komarnicki, Kajetan Dzierżykraj-Morawski, Kazimierz Sosnkowski, Stanisław Kunstler, Tadeusz Gwiazdoski, Leon Chrzanowski

Tadeusz Gwiazdoski/Gwiazdowski (ur. 21 września 1889 w Warszawie, zm. 15 kwietnia 1950 w Londynie) – dyplomata II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Syn Wiktora Grossterna i Amelii ze Starkmanów. Ojciec był powstańcem styczniowym i cenionym lekarzem, ordynatorem Szpitala Starozakonnych w Warszawie. Ukończył gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Uczestniczył w strajku szkolnym 1905 roku i w tajnych młodzieżowych organizacjach niepodległościowych. Współpracował z Nową Gazetą, dziennikiem polskiej mniejszości żydowskiej wychodzącym w Warszawie od 1906. W 1914 ukończył Szkołę Nauk Politycznych w Paryżu. 20 listopada 1918 został sekretarzem poselstwa RP w Bukareszcie. 1 lipca 1919 odwołany do centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie, pracował jako referent w Departamencie Politycznym. 1 czerwca 1922 jako sekretarz poselstwa I klasy wszedł w skład Delegacji RP przy Lidze Narodów i pozostawał w niej do 1 stycznia 1924, gdy został odwołany do centrali. 1 grudnia 1924 ponownie przydzielony do delegacji, w której skład wchodził do 31 grudnia 1932, awansując w tym czasie na radcę poselstwa II (21 I 1926) i I klasy (1 VIII 1928). W 1921 oficjalnie dokonał zmiany nazwiska na „Gwiazdoski”.

Od 1 kwietnia do 8 listopada 1932 kierował Delegacją RP przy Lidze Narodów jako chargé d’affaires, na krótko wrócił na poprzednie stanowisko, zaś 1 stycznia 1933 został odwołany do centrali MSZ. Został kierownikiem wydziału w Departamencie Politycznym. 1 lutego 1934 mianowany na wicedyrektora Departamentu Politycznego, stanowisko to zajmował do wybuchu II wojny światowej.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę i przekroczeniu granicy polsko-rumuńskiej przez rząd RP, ewakuowany wraz z personelem MSZ do Francji. W listopadzie 1939 przydzielony do ambasady RP w Paryżu. Do upadku Francji był łącznikiem z francuskim Ministerstwem Informacji i Propagandy w randze ministra pełnomocnego. Po odtworzeniu MSZ w Londynie został w lipcu 1941 kierownikiem Wydziału Organizacji Międzynarodowych, a od października 1944 także zastępcą sekretarza generalnego MSZ.

Od 6 lipca 1945 (wycofanie uznania międzynarodowego dla Rządu RP na uchodźstwie), aż do śmierci był sekretarzem generalnym MSZ Rządu RP na uchodźstwie. Współzałożyciel i członek emigracyjnego Instytutu Badań Międzynarodowych.

Starszy brat Tadeusza Gwiazdoskiego - Stefan Grostern (przez jedno „s”) był znanym dziennikarzem warszawskim.

Grób Tadeusza Gwiazdoskiego

Zmarł 15 kwietnia 1950 roku. Został pochowany na St. Mary’s Catholic Cemetery (XP 1135)[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-20] (pol.).
  2. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.
  3. 1 2 3 4 5 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarnii Wojskowej, 1938, s. 241–242.
  4. ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi, położone na polu dyplomatycznem”.
  5. ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 19, 1939.
  6. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 232, 1936.
  7. ↑ Zezwolenia na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 134, 1937
  8. ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 82, 1937.

Bibliografia, literatura, linki

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.