Powstanie Kozaków i chłopów

Kiedy po ugodzie kurukowskiej ograniczono liczbę Kozaków rejestrowych do 6 tysięcy, wzrosło niezadowolenie Kozaków wypisanych z rejestru. Wkrótce wybuchło powstanie wypisanych Kozaków, tzn. „powstanie wypiszczyków” (znane szerzej jako powstanie Fedorowicza). Grupa około 700 Kozaków wkrótce rozrosła się do 35 tysięcy.

Następnie zmusił wojska polskie do opuszczenia Korsunia, oraz okopał się pod Perejasławiem, czym przymusił hetmana Koniecpolskiego do zawarcia ugody perejasławskiej. Stanisław Koniecpolski żądał wydania Fedorowicza, na co jednak starszyzna nie chciała się zgodzić, niemniej usunęła go z godności hetmańskiej, wybierając na jego miejsce Timofieja Orendarenkę. Niezadowolony z obrotu sprawy Fedorowicz bezskutecznie próbował wznowić powstanie.

Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej lat 1632–1634. Na przełomie 1634/1635 czynił bezskuteczną agitację za ponownym powstaniem przeciw Polsce. W 1635 brał udział w rozmowach na temat przesiedlenia Kozaków z Rzeczypospolitej na ziemie podległe Carstwu Rosyjskiemu. Wiosną 1636 próbował jeszcze namówić Moskwę na przyjęcie kozactwa na służbę wojskową, ale jego propozycje zostały odrzucone ze względu na możliwość zadrażnienia stosunków z Polską.

Dalsze losy Fedorowicza pozostają nieznane.

Wydarzenia jednej z nocy oblężenia pod Perejasławiem, gdzie Kozacy odnieśli spektakularne zwycięstwo opisał Taras Szewczenko w utworze Noc Tarasa z roku 1839^[5].