Strofa szesnastowersowa – forma stroficzna składająca się z szesnastu wersów, połączonych różnymi układami rymów. Podobnie jak wszystkie inne formy dłuższe od decymy, strofa szesnastowersowa pojawia się w poezji europejskiej rzadko^[1]. W poezji polskiej pojawia się głównie w tłumaczeniach liryki obcej.

Francesco Petrarca zastosował strofę szesnastowersową w jednej ze swoich kancon^[2].

Sí è debile il filo a cui s’attene

la gravosa mia vita

che, s’altri non l’aita,

ella fia tosto di suo corso a riva;

però che dopo l’empia dipartita

che dal dolce mio bene

feci, sol una spene

è stato infin a qui cagion ch’io viva,

dicendo: Perché priva

sia de l’amata vista,

mantienti, anima trista;

che sai s’a miglior tempo ancho ritorni

et a piú lieti giorni,

o se ’l perduto ben mai si racquista?

Questa speranza mi sostenne un tempo:

or vien mancando, et troppo in lei m’attempo.

Strofą szesnastowersową najwybitniejszy włoski romantyk Giacomo Leopardi posłużył się w jednej z ód z cyklu Pieśni.

D’in su la vetta della torre antica,

passero solitario, alla campagna

cantando vai finché non more il giorno;

ed erra l’armonia per questa valle.

Primavera d’intorno

brilla nell’aria, e per li campi esulta,

sí ch’a mirarla intenerisce il core.

Odi greggi belar, muggire armenti;

gli altri augelli contenti, a gara insieme

per lo libero ciel fan mille giri,

pur festeggiando il lor tempo migliore:

tu pensoso in disparte il tutto miri;

non compagni, non voli,

non ti cal d’allegria, schivi gli spassi;

canti, e cosí trapassi

dell’anno e di tua vita il piú bel fiore.

Przypisy