Stanisław Domański
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1888
Czarnołoźce

Data i miejsce śmierci

4 maja 1970
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Stanowisko

dyrektor szpitala

Małżeństwo

Janina z d. Nowak

Dzieci

Danuta, Irena, Janina, Wiktor

Krewni i powinowaci

Antonina i Józef Nowak (teściowie), Jan Bezucha (zięć), August (swat)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal Wdzięczności Francuskiej
Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986)
Stanisław Domański
Ilustracja
kapitan lekarz kapitan lekarz
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1888
Czarnołośce

Data śmierci

4 maja 1970

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

K.K. Armia,
Wojsko Polskie

Jednostki

10 Batalion Sanitarny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Stanisław Domański (ur. 10 maja 1888 w Czarnołoźcach, zm. 4 maja 1970 w Sanoku) – polski lekarz ginekolog, doktor nauk medycznych, dyrektor szpitala w Sanoku, kapitan lekarz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, uczestnik I i II wojny światowej, działacz społeczny.

Życiorys

Willa dr. Domańskiego w Sanoku
Nieistniejące sanatorium dr. Domańskiego
Grobowiec Domańskich, Kaczorowskich i Bezuchów w Sanoku (2015)

Stanisław Domański urodził się 10 maja 1888 w Czarnołoźcach[1][2][3]. Był synem Adolfa[uwaga 1] i Józefiny z domu Chrząszczewskiej[1][2][3][4]. Miał rodzeństwo: siostrę Józefę oraz braci Adama i Wiktora[5]. Był kuzynem lekarza rodzeństwa: dra Stanisława Chrząszczewskiego (1903–1987)[6][7], dr Zofii Chrząszczewskiej (1888–1942)[8] i dr Bronisławy Chrząszczewskiej-Rymaszewskiej (1889–1942)[9][10][5]. W 1906 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Wyższym Gimnazjum w Kołomyi (w jego klasie był Stanisław Vincenz)[11]. Podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego[3][12]. Stopień doktora wszech nauk lekarskich uzyskał w 1912 na Uniwersytecie Wiedeńskim[13][14][15].

11 października 1913 w kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku poślubił Janinę Honoratę Nowak (1891–1977)[16][1][17][18], córkę Antoniny i Józefa, właścicieli dóbr ziemskich w podsanockich Olchowcach[19][3][20][4]. Mieli czworo dzieci: córki Danuta (1914–2017, po mężu Kaczorowska, także lekarz, ordynator Oddziału Dziecięcego w sanockim szpitalu[21][12][22]), Irena (1916–1917[23]), Janina[uwaga 2] (1917–2008, została żoną Jana Bezuchy, syna Augusta) oraz syn Wiktor Adam[uwaga 3] (zm. w 1941 w obozie Auschwitz-Birkenau[24])[3][4].

Po wybuchu I wojny światowej Stanisław Domański został zmobilizowany do C. K. Armii i skierowany do służby w Wiedniu[3][4]. Organizował szpitale dla rekonwalescentów wojennych[3][4]. W tym czasie wraz z nim w Wiedniu przebywała także rodzina Nowaków, przybyła tam po zajęciu Sanoka przez wojska rosyjskie[3][4]. U kresu wojny po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został kierownikiem lazaretu z siedzibą przy ulicy Zamkowej w Sanoku (później w budynku umieszczono Zbór Ewangelicznej Wspólnoty Zielonoświątkowej)[3][4][25]. Dekretem z 15 marca 1919 jako były oficer C. K. Armii został przyjęty do Wojska Polskiego i Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich zatwierdzony w stopniu porucznika lekarza[26]. Został awansowany na stopień kapitana rezerwy w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[27][28]. W 1921 był przydzielony do KZS Nr 5[29]. W 1923, 1924 w stopniu kapitana był przydzielony jako oficer rezerwowy do 10 Batalionu Sanitarnego w Przemyślu (analogicznie inni pochodzący z Sanoka oficerowie-lekarze: Kazimierz Niedzielski, Salomon Ramer, Jan Porajewski, Antoni Dorosz, Leopold Dręgiewicz)[30][31]. W 1934 w stopniu kapitana lekarza rezerwy był w kadrze zapasowej 10 Szpitala Okręgowego i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[32].

W okresie niepodległej II Rzeczypospolitej zamieszkał u swojej teściowej w Olchowcach[25]. W 1920 został dyrektorem Szpitala Powszechnego w Sanoku (jako następca Jana Porajewskiego) i sprawował tę posadę na przełomie lat 20. i 30. jako najdłużej urzędujący na tym stanowisku w okresie międzywojennym[33][34] (jego zastępcą, a potem także następcą, był dr Kazimierz Niedzielski)[25][3][4]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 23 listopada 1927 został uznany przynależnym do gminy Sanok[35][36]. Pracował w szpitalu, a ponadto w Kasie Chorych. Szpitalny dyżur lekarski polegał wówczas na wzywaniu lekarza w razie potrzeby do placówki (w tym celu dr Domański był informowany telefonicznie). W Sanoku prowadził również praktykę lekarską, specjalizując się w chirurgii oraz w ginekologii i położnictwie[13][14][37][38][20]. Pełnił także funkcję lekarza szkolnego w sanockim gimnazjum[39]. W 1922 został członkiem Związku Lekarzy Małopolski i Śląska Cieszyńskiego w Krakowie[40] oraz został sekretarzem i skarbnikiem koła w Sanoku[41]. Do 1939 był członkiem Lwowskiej Izby Lekarskiej[42][43].

W latach 20. w Olchowcach Stanisław Domański wybudował sanatorium[44], położone na Białej Górze na skraju Gór Słonnych[45][38][46][uwaga 4]. Autorem projektu budynku był inż. Zygmunt Nowicki (kuzyn dr. Domańskiego i brat Witolda), a prace budowlane wykonało sanockie przedsiębiorstwo Stanisława Mazurka[38][47]. Sanatorium zostało otwarte 1 lipca 1923[48]. Budynek został poświęcony 24 czerwca 1928 przez ks. proboszcza Franciszka Salezego Matwijkiewicza[38][49]. W zamierzeniu była to lecznica chorób kobiecych, nazwana oficjalnie „Sanatorium Dietetyczno-Klimatyczne z uwzględnieniem hydroterapii chorób kobiecych” (według innych źródeł placówka była także przeznaczona dla sercowo chorych[50][38] oraz z przeznaczeniem do chorób nerwowych[51])[52]. Była w nim prowadzona hydroterapia, elektroterapia z uwzględnieniem ginekologii i położnictwa[53]. W obrębie sanatorium powstała wszechstronna infrastruktura[46][49][54][uwaga 5]. Obok budynku sanatoryjnego została wzniesiona kaplica (gdzie rzeźby na ołtarzu i frontonie wykonał Stanisław Piątkiewicz), w której ks. Franciszek Witeszczak odprawiał nabożeństwa dla kuracjuszy[38]. Sanatorium działało na przełomie lat 20./30[55].

Od 1920 do 1939 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[56][57], zaangażował się także w próbę reaktywacji „Sokoła” w 1946[58][59]. W 1929 był jednym z założycieli sanockiego koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i pełnił funkcję jego wiceprezesa[60][61]. Udzielał się w Towarzystwie Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich, a jego wychowankom udzielał nieodpłatnie porad lekarskich[62]. Był przewodniczącym Sportowego Towarzystwa Rybackiego i Stowarzyszenia Łowieckiego[63]. W 1933 został wybrany członkiem zarządu sanockiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[64], sprawował stanowisko prezesa oddziału sanockiego PCK, działającego w budynku przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17[65]. Zajmował się hodowlą pstrąga tęczowego w Sanoku, zaś pod koniec lat 30. ilość wylęgu tego gatunku w jego własności wynosiła 40 000[66].

W obliczu zagrożenia konfliktem zbrojnym Stanisław Domański został zmobilizowany do Wojska Polskiego w sierpniu 1939[3][67]. Po wybuchu II wojny światowej na początku kampanii wrześniowej 4 września 1939 wyjechał z Sanoka do Przemyśla, gdzie miał się stawić[68]. Tam od razu został mianowany dyrektorem szpitali wojskowych na Sanok (otrzymał zadanie organizacji szpitala wojskowego[12]) i tam miał powrócić służbowo, do czego nie doszło (9 września 1939 do miasta wkroczyli Niemcy)[69]. Około 18 września 1939 podążał wraz z załogą szpitala wojskowego w stronę Stanisławowa[70]. Był internowany na Węgrzech[12]. W październiku 1939 pełnił tam funkcję w obozie dla Polaków[71]. W całej pierwszej połowie 1940 przebywał w Koszycach[72], na początku lipca 1940 przejściowo w Budapeszcie, w Sárvár[73], na początku sierpnia 1940 w Győr[74] i według zapowiedzi, potwierdzanych przez władze niemieckie, miał wrócić do Sanoka oraz ponownie objąć stanowisko dyrektora szpitala[75]. Ostatecznie, orientacyjnie od początku września 1940, był umieszczony w oflagu[76]. Do 1945 przebywał w niemieckich obozach jenieckich[12][77]: Oflag VII A Murnau w Bawarii[uwaga 6] do ok. 10 listopada 1941[78], następnie od około 13 listopada 1941 w Zeithain w Saksonii (przydzielony do szpitala w obozie jenieckiego jako chirurg[78]; istniał tam Stalag-IVB/Z), od lutego 1942 w Mühlberg w Brandenburgii[79], od marca 1942 w jednym z obozów zbornych Sammellager[80], od około czerwca 1942 w okolicach Chemnitz[81], Stalag IV G Oschatz, Oflag IV C Colditz (Lipsk)[3][67]. W tym czasie w domu Domańskich w Sanoku schronienie otrzymali uciekinierzy wojenni, a także kwaterowali Niemcy[12]. Sanatorium dr. Domańskiego, umiejscowione po prawym brzegu Sanu[uwaga 7] znalazło się po sowieckiej stronie wpływów ustalonej w pakcie Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 między III Rzeszą a ZSRR. Radzieckie władze zorganizowały w budynku magazyny przeznaczone dla straży granicznej. Po ataku Niemiec na ZSRR z 22 czerwca 1941, w wyniku ostrzału artyleryjskiego Niemców prowadzonego z terenu Sanoka (z okolic ul. Sanowej[38][49] i z Glinic[3][54]), trafiony został dach budynku, wskutek czego wybuchł w nim pożar 27 czerwca 1941, który zdewastował obiekt[51][82][83] (nie przebywali w nim podczas ostrzału żołnierze, a były tylko składowane koce wojskowe)[84][54][85]. Stanisław Domański powrócił z niewoli do Sanoka z pogorszonym zdrowiem[86][87]. Mimo jego starań o odbudowę sanatorium, nie zostało to zrealizowane i ostatecznie lekarz sprzedał zrujnowany budynek jako materiał rozbiórkowy[38][84].

Po wojnie, po raz drugi krótkotrwale pełnił posadę dyrektora sanockiego szpitala[3][88]. Wkrótce po objęciu posady dyrektora przez Jana Zigmunda (1948), dr. Domański przeszedł na stanowisko ordynatora oddziału położniczego[89][3][90]. W 1964 odszedł na emeryturę, a w późniejszym czasie pracował jeszcze w poradni dla kobiet[3][90].

Prywatnie Stanisław Domański zajmował się wędkarstwem, łowiectwem (był myśliwym[91][38][3][20][54][92], na przełomie 1918/1919 jednym z założycieli Koła „Bieszczady” Polskiego Towarzystwa Łowieckiego w Sanoku[93] m.in. wraz z płk. Franciszkiem Stokiem, oraz działał jako jeden z reaktywujących to gremium w 1946[94][95], będąc jednym z założycieli Koła Łowieckiego nr 1, od 1954 pod nazwą „Bieszczady”[96]; w 1963 był uważany na najstarszego myśliwego w Rzeszowskiem[97]), poezją, był organizatorem znanych w mieście balów maskowych i zabaw karnawałowych, w których często sam występował w przebraniu; ponadto w opinii mieszkańców odznaczał się charakterystycznym poczuciem humoru[3][20][98][99]. W 1924 subskrybował akcje założonego wówczas Banku Polskiego[100].

Stanisław i Janina Domańscy zamieszkiwali w zakupionym w 1919 domu-willi, położonym przy ulicy Adama Mickiewicza w Sanoku[101][38][20] (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 421[102][103], potem numer 6[102][104][105], a do końca życia S. Domańskiego oraz obecnie pod numerem 10[2]). Na fasadzie budynku do czasów współczesnych pozostała marmurowa tabliczka informacyjna lekarza Stanisława Domańskiego[3][90]. Ponadto doktor Domański był właścicielem domu pod adresem ul. Jana III Sobieskiego 9[106]. W miejscu nieistniejącego sanatorium, przy obecnej ulicy Gajowej, zachowała się kapliczka[107][84], wzniesiona według różnych źródeł w 1922 lub w 1928, która została odnowiona do 2012[108][109][110][111], na której została umieszczona tabliczka upamiętniająca Stanisława Domańskiego z inskrypcją Kapliczkę ufundował dr Stanisław Domański. Sanok 1928.

Stanisław Domański zmarł 4 maja 1970 w Sanoku[1][89][2][3]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym Domańskich, Kaczorowskich i Bezuchów na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 6 maja 1970[2][112][113][114].

Autorką wspomnień o lekarzu, zatytułowanych Wspomnienia o moim ojcu doktorze Stanisławie Domańskim, była jego córka, dr Danuta Kaczorowska, także lekarz[115].

Odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Edward Zając podał, że lekarzami byli zarówno ojciec, jak i stryj oraz brat stryjeczny Stanisława Domański, który tym samym miał kontynuować rodzinne tradycje lekarskie, zob. Zając 2005 ↓, s. 6Zając 2009 ↓, s. 76, Zając 2009 ↓, s. 77
  2. ↑ W tym źródle określona imieniem Joanna. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 79 (poz. 152).
  3. ↑ We wspomnieniach Zofii Chrząszczewskiej wymieniony także pod imieniem Antoni oraz zdrobniale Tolek. Chrząszczewska ↓, s. 3 W 1962 Wiktor Adam Domański został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
  4. ↑ Według różnych źródeł placówka powstała w latach 1925–1927 (Stefan Stefański, zob. Stefański 1994 ↓, s. 6, Stefański 2005 ↓, s. 63) lub 1927–1930 (Edward Zając, zob. Zając 2005 ↓, s. 6, Zając 2009 ↓, s. 77). Artur Bata podał rok 1923, zob. Artur Bata. Tajemnice niezwykłych gór. „Nowiny”. Nr 163, s. 3, 20–22 sierpnia 1982.
  5. ↑ Według publikacji Edwarda Zająca, kapłan z kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku ks. Antoni Wołek Wacławski stwierdził, iż fundusze na budowę sanatorium doktora Domańskiego miały pochodził z dochodów uzyskiwanych przez doktora z dokonywanych zabiegów aborcji. Według jego relacji wśród mieszkańców krążyła, iż jest to „sanatorium z główek dziecięcych”. Zając i Szpital ↓, s. 56-57
  6. ↑ Donosił o tym m.in. pochodzący z Sanoka kpt. Bolesław Jus, Chrząszczewska ↓, s. 109
  7. ↑ Miasto Sanok znajduje się na lewym brzegu rzeki San.
  8. ↑ Wówczas został odznaczony także inny lekarz z Sanoka, Kazimierz Niedzielski. Odznaczenia państwowe dla pracowników służby zdrowia. „Nowiny”. Nr 214, s. 3, 9 września 1958.
  9. ↑ W dzienniku „Nowiny” odznaczenie dosłownie zostało określony jako „Order Wdzięczności Republiki Francuskiej”, jednak takie nie istnieje. Prawdopodobnie chodzi o Medal Wdzięczności Francuskiej (Médaille de la Reconnaissance française).

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 18 (poz. 29).
  2. 1 2 3 4 5 Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 132 (poz. 38).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Zając 2005 ↓, s. 6.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 Zając 2009 ↓, s. 76.
  5. 1 2 Chrząszczewska ↓, s. 3.
  6. ↑ Stanisław Chrząszczewski. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 52, s. 3, 3 marca 1987.
  7. ↑ Stanisław Chrząszczewski. geni.com. [dostęp 2021-09-02].
  8. ↑ Zofia Chrząszczewska. geni.com. [dostęp 2021-09-02].
  9. ↑ Bronisława Chrząszczewska. geni.com. [dostęp 2021-09-02].
  10. ↑ Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 215, 392.
  11. ↑ Ogłoszenie. Zjazd abiturientów z roku 1906. „Głos Narodu”. Nr 239, s. 8, 4 września 1927.
  12. 1 2 3 4 5 6 Bogumiła Koszela. Wierna rodzinnej tradycji i własnemu powołaniu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 25 (316), s. 5, 1–10 września 1984.
  13. 1 2 Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1925, s. 204.
  14. 1 2 Urzędowy spis: lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych, uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych oraz wykazy: aptek, szpitali, ubezpieczalni społ., ośrodków zdrowia, przychodni samodzielnych, oraz centrali i filii Państwowej Szkoły Higieny. Warszawa: 1939, s. 39.
  15. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 51, 62.
  16. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 85 (poz. 15).
  17. ↑ Podziękowanie. „Nowiny”. Nr 133, s. 2, 16 maja 1970.
  18. ↑ Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936-1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 79.
  19. ↑ Kronika. Z życia towarzyskiego. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 43, s. 3, 19 października 1913.
  20. 1 2 3 4 5 Stefański 2005 ↓, s. 63.
  21. ↑ Kondolencje. „Nowiny”. Nr 125, s. 2, 8 maja 1970.
  22. ↑ Danuta Kaczorowska. Nekrolog. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25 (1328), s. 2, 23 czerwca 2017.
  23. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 213 (poz. 119).
  24. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 49, 100, 107, 110.
  25. 1 2 3 Zając i Szpital ↓, s. 51.
  26. ↑ Dekrety Naczelnego Wodza Wojsk Polskich. 1210 Dekret. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. Nr 38, s. 923, 5 kwietnia 1919.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1224.
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1104.
  29. ↑ Stanisław Domański. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-08-27].
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1181–1182.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1075.
  32. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 799.
  33. ↑ Księga Adresowa Polski (wraz z W. M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1930. Warszawa: Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej, 1930, s. 783.
  34. ↑ Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów miasta Sanoka, Zagórza, Rymanowa, Mrzygłoda, Bukowska 1937/8. Informator Chrześcijański. Sanok: Krakowska Kongregacja Kupiecka Oddział Sanok, 1938, s. 5.
  35. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 78 (poz. 135).
  36. ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 67, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  37. ↑ Księga adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa. Warszawa: 1928, s. 798.
  38. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Stefański 1994 ↓, s. 6.
  39. ↑ Wykaz profesorów uczących w okresie 1880–1980. W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 160.
  40. ↑ Sprawy zawodowe. „Polska Gazeta Lekarska”. Nr 27, s. 587, 2 lipca 1922.
  41. ↑ Sprawy zawodowe. „Polska Gazeta Lekarska”. Nr 41, s. 796, 8 października 1922.
  42. ↑ Lista członków Lwowskiej Izby Lekarskiej według stanu z lipca 1931. „Dziennik Urzędowy Izb Lekarskich”. Nr 9, s. 332, 1 września 1931.
  43. ↑ Lista członków Lwowskiej Izby Lekarskiej uprawnionych do głosowania do Rady Izby w dniu 17 grudnia 1939 r.. „Dziennik Urzędowy Izb Lekarskich”. Nr 8, s. 19, 1939.
  44. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 491.
  45. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 554.
  46. 1 2 Zając i Szpital ↓, s. 57.
  47. ↑ Stefański 2005 ↓, s. 63, 65.
  48. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce. Cz. I. Sanok: Artiv-Druk, 2001, s. 74, 78. ISBN 83-915485-0-3.
  49. 1 2 3 Stefański 2005 ↓, s. 65.
  50. ↑ Sanok – stolica Podkarpacia w 20. rocznicę niepodległości. „Codzienna Gazeta Handlowa”. Nr 270, s. 139, 26 listopada 1938.
  51. 1 2 Artur Bata. Tajemnice niezwykłych gór. „Nowiny”. Nr 163, s. 3, 20–22 sierpnia 1982.
  52. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 56, 57.
  53. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 56.
  54. 1 2 3 4 Zając 2009 ↓, s. 78.
  55. ↑ Księga Adresowa Polski (wraz z W. M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1930. Warszawa: Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej, 1930, s. 784.
  56. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-07-24].
  57. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 150, 153, 156. ISBN 978-83-939031-1-5.
  58. ↑ Historia 1889 – 1918 – 1945 – 1999. sokolsanok.pl, 31 maja 2009. [dostęp 2014-07-24].
  59. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 158. ISBN 978-83-939031-1-5.
  60. ↑ Jerzy Kapłon: Zarys historii Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku. cotg.pttk.pl. [dostęp 2005-07-02].
  61. ↑ PTTK. g2.sanok.pl. [dostęp 2014-07-24].
  62. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 603.
  63. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 608.
  64. ↑ Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1930-1939 (zespół 23, sygn. 17, nr mikr. 160760). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 356.
  65. ↑ Roman Daszyk. 90 lat Polskiego Czerwonego Krzyża. „Rocznik Sanocki”. Tom X, s. 211, 2011. ISSN 0557-2096.
  66. ↑ Sprawozdanie z działalności Lwowskiej Izby Rolniczej. Rok budżetowy 1936/37. Lwów: 1938, s. 156.
  67. 1 2 Zając i Szpital ↓, s. 57, 58, 82.
  68. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 6.
  69. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 6, 7.
  70. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 9.
  71. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 13, 17, 23.
  72. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 25, 28, 40, 42, 43.
  73. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 44, 45.
  74. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 51.
  75. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 46-49, 52-55.
  76. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 56, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67. Wcześnie był transportowany przez Bruck an der Mur, potem miał zostać odseparowany od innych w drodze z Wiednia do Bogumina, a następnie ponownie trafił do Bruck an der Mur..
  77. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 85.
  78. 1 2 Chrząszczewska ↓, s. 110.
  79. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 113.
  80. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 115.
  81. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 117.
  82. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 45. ISBN 83-915388-1-8.
  83. ↑ Chrząszczewska ↓, s. 97-98.
  84. 1 2 3 Stefański 2005 ↓, s. 66.
  85. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 59.
  86. ↑ Zając 2009 ↓, s. 79.
  87. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 82.
  88. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 82, 87.
  89. 1 2 3 4 5 Stanisław Domański. Nekrolog. „Nowiny”. Nr 125, s. 2, 8 maja 1970.
  90. 1 2 3 Zając 2009 ↓, s. 80.
  91. ↑ Dorota Mękarska. Wigilie w sanockich rodzinach. „Echo Sanoka”. Nr 14, s. 9, 20 grudnia 1993.
  92. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 54, 56.
  93. ↑ Józef Ząbkiewicz. Na łów, na łów towarzyszu mój. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 34 (325), s. 5, 1–10 grudnia 1984.
  94. ↑ Towarzystwo Łowieckie Koło „Bieszczady” w Sanoku. Historia koła. klbieszczady.republika.pl. [dostęp 2014-07-24].
  95. ↑ Ewa Molisak. Odbudowa życia gospodarczego i społeczeństwa Sanoka w latach 1944–1950. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 115, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  96. ↑ Z. B.. Łączą piękne z pożytecznym. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 16 (85), s. 7, 15 sierpnia - 15 września 1977.
  97. ↑ Wówczas powiedział żartobliwie o sobie, iż obchodzi jubileusz 150-lecia, gdyż – jak wyjaśnił – składa się na to 50 lat pracy w medycynie, 50 lat w łowiectwie oraz 50 lat służby przy żonie. „Myśliwski bigos”.... „Nowiny”. Nr 217, s. 5, 13 września 1963.
  98. ↑ Zając 2009 ↓, s. 78-79.
  99. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 55, 56.
  100. ↑ Ostatnie zapisy na Bank Polski. „Ziemia Przemyska”. Nr 15, s. 2, 12 kwietnia 1924.
  101. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 513.
  102. 1 2 Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 125.
  103. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
  104. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  105. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-05-26].
  106. ↑ Stanisław Dobrowolski: Kamienica. Edelheitowie – Trendotowie – Jankowscy w Sanoku. Krosno – Sanok: Ruthenus, 2013, s. 93. ISBN 978-83-7530-234-9.
  107. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 484–485. ISBN 978-83-60380-26-0.
  108. ↑ Edward Olejko: Powstanie i rozwój parafii. W: 60-lecie parafii Sanok-Olchowce 1948–2008. Sanok-Olchowce: 2008, s. 44–45.
  109. ↑ Renowacja kapliczki w Olchowcach zakończona. sanokonline.pl. [dostęp 2014-07-24].
  110. ↑ Święto Lasu 2012 w Nadleśnictwie Brzozów. krosno.lasy.gov.pl/, 4 lipca 2012. [dostęp 2014-07-24].
  111. ↑ Święto Lasu 2012 w Nadleśnictwie Brzozów. esanok.pl. [dostęp 2014-07-24].
  112. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 26.
  113. ↑ Stefański 2005 ↓, s. 27.
  114. ↑ Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17].
  115. ↑ Zając i Szpital ↓, s. 44.
  116. ↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.