Parówka
wędlina
ilustracja
Miejsce powstania

Austria, Niemcy, Szwajcaria, Rumunia

Składniki

mięso, tłuszcz, woda, mięso oddzielane mechanicznie wieprzowe (MOM) lub drobiowe (MDOM), przyprawy smakowe, emulsja skórkowa (białka roślinne, emulgatory), pieprz, sól

Parówka – wędlina drobno mielona, nietrwała. Często spożywana w postaci hot doga, zapiekana w cieście bądź gotowana i spożywana z dodatkami, takimi jak musztarda, majonez lub keczup.

Składniki

Produkcja

Mięso wstępnie rozdrabnia się w wilku przez siatkę 3 mm. Następnie rozdrabnia się w kutrze na jednolitą masę, dodając przyprawy i lód. Po zemulgowaniu dodaje się tłuszcz i dalej emulguje. Gotowym farszem napełnia się osłonki i osadza, po czym poddaje się dalszej obróbce termicznej.

Ze względu na dążenie do ograniczenia tłuszczu w wyrobach ze względów zdrowotnych oraz ze względu na większy popyt wyrobów mięsnych o zmniejszonej zawartości tłuszczu coraz częściej stosuje się różne dodatki, m. in. karagen[1].

Parówka w kulturze

Wątek z parówką pojawia się w filmie Stanisława Barei pod tytułem Miś. Jednym z elementów tego dzieła jest realizacja filmu Ostatnia paróweczka hrabiego Barry Kenta, przy produkcji którego parówka jako rekwizyt ulega kradzieży. W scenopisie Misia jednak kradziony miał być dożynkowy chleb, pieczony według przepisów z czasów sanacji[2]. Parówka jako rekwizyt Misia była także przygotowana według receptury przedwojennej. Ponieważ w tamtym czasie parówki przygotowywano w foliowych „koszulkach”, na co nie chciał zgodzić się Bareja, na potrzeby filmu zamówiono za pośrednictwem Ministerstwa Handlu Wewnętrznego kilkadziesiąt metrów baranich jelit oraz kiełbasę serdelową, z której po rozgotowaniu przygotowano wkład[3]. Tytuł fikcyjnego filmu był kwestionowany przez cenzurę, która chciała, aby słowo „paróweczka” zamienić na „baryłeczka”[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ KAZIMIERZ LACHOWICZ i inni, WPŁYW DODATKU KARAGENU NA TEKSTURĘ KIEŁBASY PARÓWKOWEJ O ZRÓŻNICOWANEJ ZAWARTOŚCI WODY I TŁUSZCZU [online], Biblioteka Nauki – Yadda, 1999 [dostęp 2023-11-08].
  2. ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 218.
  3. ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 230-231.
  4. ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 238.

Bibliografia

  • Maciej Replewicz, Stanisław Bareja. Król krzywego zwierciadła, Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2009, ISBN 978-83-7506-387-5, OCLC 751360119.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.