Hipolit Duljasz
Andrzej , Bartek
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1911
Radom

Data śmierci

16 lipca 1996

Przebieg służby
Formacja

ludowe Wojsko Polskie
Urząd Bezpieczeństwa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

funkcjonariusz MBP

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941)
Grób Hipolita Duljasza na cmentarzu komunalnym Północnym

Hipolit Duljasz, ps. Andrzej, Bartek (ur. 10 listopada 1911 w Radomiu, zm. 16 lipca 1996)[1] – funkcjonariusz organów bezpieczeństwa PRL, pułkownik Milicji Obywatelskiej, dyrektor Centralnego Zarządu Więziennictwa MSW w latach 1955–1956, dyrektor Departamentu VI Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (Departament Więziennictwa) w latach 1951–1954.

Życiorys

Syn Antoniego i Józefy. Ukończył Szkołę Rzemieślniczo-Handlową. Z zawodu był ślusarzem-mechanikiem. W 1930 skazany na cztery lata, a w 1937 na 8 lat więzienia za działalność komunistyczną, we wrześniu 1939 wydostał się z więzienia i udał się do Łucka zajętego przez Armię Czerwoną, brał udział w organizowaniu tam władzy sowieckiej. W styczniu 1940 przeniósł się do Lwowa i został tam racjonalizatorem i przewodniczącym Komitetu Fabrycznego w Remontowej Bazie Samochodów i Czołgów. Po 22 czerwca 1941 ewakuowany do obwodu czelabińskiego, gdzie pracował w zakładach metalurgicznych. We wrześniu 1943 wstąpił do 2 Dywizji Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego i został zastępcą dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych. W lutym 1944 przerzucono go na tyły frontu jako zastępcę dowódcy ds. polityczno-wychowawczych w sowieckim oddziale partyzanckim dowodzonym przez mjr Czesława Klima. W sierpniu 1944 przydzielony do Resortu Bezpieczeństwa Publicznego został kierownikiem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego organizowanego na przyczółku sandomierskim dla województwa kieleckiego[2].

W 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną.

Zastępca dyrektora tego departamentu 1950–1951, kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy i zastępca kierownika WUBP w Katowicach w 1945.

Zastępca kierownika Grupy Operacyjnej MBP na Górnym Śląsku, kierownik WUBP w Kielcach z siedzibą w Sandomierzu od sierpnia 1944 do stycznia 1945. Członek KPP, PPR i PZPR. Od 1934 pracownik Egzekutywy Komitetu Okręgowego KPP w Radomiu, a następnie instruktor okręgowy na Okręg KPP Łódź.

Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera E-VII-2-1-18)[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-07-24].
  2. ↑ Na wysuniętych posterunkach 1977 ↓, s. 525,.
  3. ↑ M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 „za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”.
  4. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 247.

Bibliografia

  • Stefan Skwarek: Na wysuniętych posterunkach. W walce o władzę ludową na Kielecczyźnie 1944–1954. Warszawa: 1977.
  • Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Rzeszowszczyźnie (sierpień 1944–lipiec 1945), oprac. Dariusz Iwaneczko, Zbigniew Nawrocki, Rzeszów 2005.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.