Adam Kornecki
Dawid Kornhendler
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1917
Sarnaki

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1986
Frankfurt nad Menem

Przebieg służby
Lata służby

1941–1952,
1957–1958

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Polska w Związku Radzieckim
Armia Ludowa
Urząd Bezpieczeństwa Publicznego
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

205 Pułk Artylerii RKKA,
Polski Samodzielny Batalion Specjalny,
1 Brygada AL im. Ziemi Kieleckiej,
Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach,
Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu,
Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu,
Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Szczecinie,
Oddział II Sztabu Generalnego WP,
Zarząd II Sztabu generalnego WP

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - trzykrotnie ranny
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Adam Kornecki właśc. Dawid Kornhendler (ur. 25 sierpnia 1917 w Sarnakach, zm. 3 lipca 1986 we Frankfurcie nad Menem) – podpułkownik, funkcjonariusz PRL-owskich służb specjalnych, cywilnych – Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i wojskowych – Oddziału II Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego, od 1951 Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Moszka (Michała) i Szendli (Anny) Kornhendlerów[1]. W szkole powszechnej, którą ukończył w 1931, został członkiem organizacji „Pionier”. Następnie terminował w zawodzie ślusarza. 14 sierpnia 1931 został aresztowany pod zarzutem wywieszania transparentu komunistycznego; zwolniony za kaucją. Od 1932 członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Wkrótce wszedł w skład Egzekutywy KO Siedlce. 1 maja 1935 został aresztowany ponownie za wywieszanie transparentu komunistycznego. W latach 1934–1935 był członkiem Komitetu Dzielnicowego (KD) Warszawa-Śródmieście. Pracował w wytwórni obuwia „J. Czerski” i działał w Związku Zawodowym Pracowników Handlowych i Biurowych. Aresztowany 18 czerwca 1937 za działalność komunistyczną, został osadzony w Więzieniu Centralnym w Warszawie. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał go 6 października 1938 na 3 lata więzienia. Więziony był na Mokotowie, m.in. z Aleksandrem Zawadzkim, Edwardem Ochabem, Juliuszem Burginem.

4 września 1939 wydostał się wraz z towarzyszami z więzienia i udał się na wschód. W Brześciu nad Bugiem pracował w Zakładzie Remontu Czołgów aż do najazdu Niemiec na ZSRR. W czerwcu 1941 wstąpił do Armii Czerwonej. 14 lipca 1941 został ranny. Po wyjściu ze szpitala do 15 sierpnia 1942 walczył w 205 pułku artylerii, pod Stalingradem został ranny w nogę. Po wyjściu ze szpitala skierowany do pracy w szkole, następnie od 1 lutego do 20 sierpnia 1943 zatrudniony w Kujbyszewie w jednej z fabryk jako kierownik działu personalnego. We wrześniu 1943 zgłosił się jako lejtnant Armii Czerwonej do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i został w stopniu podporucznika skierowany do Samodzielnego Batalionu Specjalnego na stanowisko zastępcy dowódcy kompanii zwiadowczej. W czerwcu 1944 awansowany do stopnia porucznika i przerzucony jako skoczek spadochronowy na tyły wroga do oddziałów Armii Ludowej. Rozkazem Dowództwa Obwodu III Radomsko-Kieleckiego AL z 6 lipca 1944 mianowany zastępcą dowódcy i szefem sztabu 1 Brygady AL im. Ziemi Kieleckiej. W oddziale partyzanckim wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Brał udział w walkach brygady m.in. pod Gustawowem, pod Gruszką i na Wykusie. 14 sierpnia 1944 mianowany kapitanem. 29 października 1944 w czasie przebijania się wraz z brygadą przez linię frontu został ponownie ranny. W tym czasie otrzymał stopień majora. Od czasów partyzanckich używał nazwiska Kornecki.

Służbę w organach bezpieczeństwa rozpoczął w 1944 roku, zaraz po utworzeniu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego PKWN. Po przemianowaniu RBP-PKWN w Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego w pierwszych dniach stycznia 1945 roku, został szefem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach, skąd został odwołany 1 października 1945 „za niewywiązywanie się z kierownictwa powierzonego Urzędu i złą organizację pracy agenturalno-operacyjnej, w wyniku czego miały miejsce napady bandyckie na więzienia w Kielcach i Radomiu”[2]. Następnie zastępcą szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) w Poznaniu, od marca 1948 roku pełnił tę samą funkcję w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu i od połowy 1948 w WUBP w Szczecinie.

Na początku 1949 roku przeszedł do organów wywiadu wojskowego, gdzie 28 kwietnia (1949) objął funkcję zastępcy szefa Wydziału VIII Oddziału II Sztabu Generalnego LWP. Od 2 sierpnia 1949 zastępca szefa Wydziału III (Morskiego) Oddziału II SG LWP, następnie 2 marca 1950 roku szef.

3 grudnia 1950 mianowany attaché wojskowym w Sztokholmie. Po powrocie, w marcu 1952, oddany do dyspozycji Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej i pod koniec września zwolniony do rezerwy.

Do służby powrócił ponownie w 1957 roku i 4 lutego (1957) został starszym pomocnikiem szefa Wydziału II Oddziału II Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Od kwietnia 1957 do marca 1958 przebywał w Berlinie „pod przykryciem” jako rezydent z zadaniem zorganizowania nowej rezydentury. W dniu 8 lutego 1958 Oficerski Sąd Honorowy dla Oficerów Starszych przy Jednostce Wojskowej Nr 5613 po rozpatrzeniu sprawy ppłk Korneckiego uznał go winnym naruszania honoru i godności oficerskiej (m.in. „wykazywał zupełny brak dyscypliny za powierzony mu odcinek pracy, lekceważył i nie wykonywał rozkazów bezpośrednich i wyższych przełożonych, samowolnie nadużywał funduszu operacyjnego, nie wykonywał rozkazów przełożonych po powrocie do kraju”) (IPN BU 00244/87/13, k. 33)[1]. Dyscyplinarnie zwolniony do rezerwy 22 marca 1958 roku, na rencie od 14 listopada 1962. Protestując przeciw wydarzeniom marcowym i tolerowaniu przez kierownictwo PZPR kampanii antysemickiej 20 czerwca 1968 zwrócił się do KD PZPR Warszawa-Ochota o skreślenie go z ewidencji partii. Egzekutywa KD 12 lipca 1968 postanowiła wydalić go z partii. 27 marca 1969 roku wyemigrował do Niemiec Zachodnich. Kilkakrotnie występował w Radiu Wolna Europa, atakując głównie Mieczysława Moczara.

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-04-12] (ang.).
  2. ↑ Ryszard Śmietanka-Kruszelnicki, Marcin Sołtysiak, Rozbicie więzienia w Kielcach w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 r., wyd. II, Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Oddział w Krakowie, s. 17, ISBN 978-83-929900-1-7 [dostęp 2021-08-24].
  3. ↑ https://photos.geni.com/p13/b6/11/4a/d4/534448458ff5860d/adam_kornecki_vel_dawid_kornhendler_original.jpg
  4. ↑ M.P. z 1946 r. nr 56, poz. 101 „za wytrwałą i ofiarną pracę w służbie nad utrzymaniem ładu i porządku w Demokratycznej Polsce”.

Bibliografia

  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992.
  • Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956–1964, wyd. 1, Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, ISBN 83-7399-074-7, OCLC 60583456.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.