Konflikt z rządem rosyjskim

Po 1866 w diecezji mińskiej około trzydziestu proboszczów zaczęło wprowadzać do swych kościołów język rosyjski, jedni dla przypodobania się rządowi rosyjskiemu inni pod jego naciskiem. Wierni zaprotestowali przeciwko temu absencją w zruszczonych kościołach. Pomimo dekretu potępiającego wydanego przez Stolicę Apostolską, proboszczowie nadal używali języka rosyjskiego.

Gdy diecezję mińską przyłączono do archidiecezji mohylewskiej, w miarę wymierania proboszczów nazywanych rytualistami, arcybiskupi mohylowscy nowych na ich miejsce nie wyznaczali, ponieważ rząd nie zgadzał się na ponowne wprowadzenie języków polskiego lub białoruskiego. Do 1897 roku około 20 parafii nie miało proboszcza. Wysyłano prośby do cara i papieża. W końcu po długich pertraktacjach w 1897 roku zawarto układ, na mocy którego nowi proboszczowie mieli pozwolenie na odprawianie nabożeństw i sprawowanie sakramentów w języku łacińskim.

Na jego podstawie biskup Symon obsadził w krótkim czasie niemal wszystkie wakujące probostwa, informując każdego z nowo mianowanych proboszczów o konwencji zawartej między rządem a stolicą Apostolską. Na pytania w jakimże języku dzieci mają uczyć się katechizmu, czytać ewangelie, mówić nauki, zadawać pytania przy chrzcie, przy ślubie, ogłaszać święta, posty itd udzielił odpowiedzi, że konwencja, dotyczy tylko nabożeństw liturgicznych, więc wszystko inne, ma się odbywać w języku parafian. Tym sposobem język rosyjski został wyrugowany zupełnie z całej diecezji. Rząd oczekiwał, że po powrocie arcybiskup Kozłowski, cofnie zarządzenia swojego zastępcy. Ale ten odmówił. Ukarano więc biskupa Symona.

Gdy w lipcu 1897 roku został mianowany biskupem płockim wladze nie zgodziły się skazując go na wygnanie do Odessy. Przebywał tam w latach 1897–1901. W 1901 wyjechał z Rosji i zrezygnował z dalszych starań o katedrę biskupią w Płocku. Jako rekompensatę za utracone biskupstwo został mianowany przez papieża arcybiskupem tytularnym Attalii i wizytatorem dla katolickich parafii polonijnych w Stanach Zjednoczonych. Rząd rosyjski przyznał mu dożywotnią pensję w wysokości 2500 rubli rocznie i „prawo mieszkania, gdzie mu się podoba, z zabronieniem wszelakoż sprawowania jakichkolwiek funkcji w Rosji.”^[1]

Grób Franciszka Symona na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

W 1913 osiadł w Krakowie, gdzie do końca życia był archiprezbiterem przy kościele parafialnym Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim^[2].