Wincenty Przerębski
Biskup płocki
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

ok. 1450

Data i miejsce śmierci

20 września 1513
Włocławek

Biskup płocki
Okres sprawowania

1498–1503

Biskup włocławski
Okres sprawowania

1503–1513

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

1499

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1499

Konsekrator

Fryderyk Jagiellończyk

Wincenty Przerębski herbu Nowina (ok. 1450 – zm. 20 września 1513 we Włocławku) – biskup kujawski od 1504 i płocki od 1498, podkanclerzy koronny w latach 1497–1499, scholastyk łęczycki, dziekan kurzelowski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej w 1488 roku, kanonik krakowski[1], sekretarz królewski, posiadał przywilej kreacji notarialnej[2].

Życiorys

Syn Jana (zm. 1480), kasztelana sieradzkiego. Był pisarzem królewskim, scholastykiem łęczyckim. W 1478 został kanonikiem krakowskim, w 1488 gnieźnieńskim. W latach 1484–1484 prowadził księgę skarbową Liber quitantiarum Kazimierza Jagiellończyka. 2 października 1487 mianowany sekretarzem królewskim. 6 marca 1497 został podkanclerzym koronnym. Redagował wiele ważnych traktatów międzynarodowych, m.in. teksty porozumień polsko-węgierskich w sprawie Mołdawii w 1498 i 1499. W maju 1498 król mianował go biskupem płockim, a nominację tę zatwierdził papież Aleksander VI 22 października. Już wcześniej zrezygnował z kanonii gnieźnieńskiej na rzecz bratanka Wincentego. Biskupstwo płockie objął przez prokuratora 18 grudnia 1498, ingresu dokonał 7 stycznia 1499. W tym też roku złożył podkanclerstwo i zajął się administrowaniem swoją diecezją płocką. 6 maja 1499 roku podpisał w Krakowie akt odnawiający unię polsko-litewską[3]. Podpisał dekret elekcyjny Aleksandra Jagiellończyka na króla Polski 3 października 1501 roku[4]. Był sygnatariuszem unii piotrkowsko-mielnickiej 1501 roku[5]. Po śmierci Krzesława z Kurozwęk król mianował Przerębskiego biskupem kujawskim (przed 21 maja 1503), a papież Juliusz II zatwierdził go na tej godności 25 sierpnia 1503. Diecezję kujawską objął 27 stycznia 1504. Podpisał konstytucję Nihil novi na sejmie w Radomiu w 1505 roku[6]. Jako komisarz królewski 18 września 1506 roku ogłosił statut Prus Królewskich[7]. Podpisał dyplom elekcji Zygmunta I Starego na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego[8] na sejmie w Piotrkowie 8 grudnia 1506 roku[9].

Odbył trzy synody prowincjonalne: w latach 1499, 1501, 1503 w Płocku. W nowej diecezji odbył dwa synody prowincjonalne: w 1508 we Włocławku i w 1511 w Bydgoszczy. Wielokrotnie był przedstawicielem królów Polski na sejm stanów pruskich. W czasie koronacji Zygmunta Starego 14 marca 1507 wdał się w spór z biskupem poznańskim Janem Lubrańskim o miejsce z prawej strony władcy. Atak apoplektyczny 15 sierpnia 1511 we Włocławku na pół roku wyłączył go z czynnej działalności publicznej. Od lutego do sierpnia 1512 podróżował po dobrach biskupich i wziął udział w synodzie prowincjalnym w Łęczycy. Na jego polecenie dobudowano w katedrze we Włocławku wejście boczne od północy wraz z kruchtą; ufundował dla katedry dzwon zwany „Wincenty” (1513). Na mocy testamentu przekazał kapitułom włocławskiej i płockiej po tysiąc grzywien. Zmarł we Włocławku i został pochowany we włocławskiej katedrze.

Przypisy

  1. ↑ Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. III, Gniezno 1883, s. 266.
  2. ↑ Krzysztof Skupiński, Notariat publiczny w średniowiecznej Polsce, Lublin 1979, s. 118.
  3. ↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 121.
  4. ↑ Halina Hofmanówna, Dekret elekcyjny króla Aleksandra z dn. 3 października 1501 roku,w: Przegląd Historyczny, Tom 17, Numer 1 1913, s. 95.
  5. ↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 136.
  6. ↑ Volumina Legum, t. I. Petersburg 1859, s. 140.
  7. ↑ Karol Górski, Łukasz Watzenrode : życie i działalność polityczna (1447-1512), Wrocław 1973, s. 80.
  8. ↑ Ludwik Finkel, Elekcya Zygmunta I. Sprawy dynastyi Jagiellońskiej i Unii Polsko-Litewskiej, Kraków 1910, s. 215.
  9. ↑ Corpus iuris Polonici. Sectionis 1, Privilegia, statuta, constitutiones, edicta, decreta, mandata regnum Polniae spectantia comprehendentis. Vol. 3, Annos 1506-1522 continentis, Kraków 1906, s. 10-11.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.