Dmitrij Sipiagin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 marca?/17 marca 1853
Kijów

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia?/15 kwietnia 1902
Petersburg

Wicegubernator charkowski
Okres

od 6 marca 1886
do 31 marca?/12 kwietnia 1888

Gubernator kurlandzki
Okres

od 31 marca?/12 kwietnia 1888
do 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892

Poprzednik

Konstantin Paszczenko

Następca

Dmitrij Swierbiejew

Gubernator moskiewski
Okres

od 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892
do 31 maja 1893

minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego
Okres

od 10 marca 1900
do 15 kwietnia 1902

Poprzednik

Iwan Goriemykin

Następca

Wiaczesław Plehwe

Dmitrij Siergiejewicz Sipiagin ros. Дмитрий Сергеевич Сипягин (ur. 5 marca?/17 marca 1853 w Kijowie, zm. 2 kwietnia?/15 kwietnia 1902 w Petersburgu) – rosyjski polityk, minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego od 1899 do śmierci w zamachu w 1902.

Życiorys

Urodził się 5 marca?/17 marca 1853 roku w Kijowie, w rodzinie rosyjskiej prawosławnej szlachty. W 1874 roku zakończył studia wyższe na Uniwersytecie w Sankt Petersburgu, uzyskując stopień kandydata prawa. Od 20 grudnia 1876 roku pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, zdymisjonowany 8 grudnia 1880 roku z powodów określonych jako rodzinne. Dwukrotnie wybrany marszałkiem szlachty powiatu wołokołamskiego w guberni moskiewskiej – 18 stycznia 1881 i 15 stycznia 1884 roku. Od 24 marca 1885 roku przysługiwała mu dworska ranga kamerhera. Wicegubernator guberni charkowskiej od 6 marca 1886 roku, 31 marca?/12 kwietnia 1888 roku przeniesiony na stanowisko gubernatora kurlandzkiego (oficjalnie nominowany 1 stycznia?/13 stycznia 1890 roku). Zastąpił on tam żarliwego rusyfikatora Konstantina Paszczenkę. Jako że polityka Sipiagina była o wiele łagodniejsza w stosunku do Niemców bałtyckich, cieszył się on ich sympatią. Awansowany do rangi rzeczywistego radcy stanu (IV cywilna w tabeli rang) 1 stycznia 1890 roku. Kolejna zmiana stanowiska miała miejsce 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892 roku, kiedy to Sipiagin został gubernatorem moskiewskim. Wyznaczony na wiceministra 21 maja 1893 roku, najpierw w Ministerstwie Dóbr Państwowych, a od 1 stycznia 1894 w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Awansowany na Jägermeistra (III ranga dworska) 6 grudnia 1894 roku. Kierownik kancelarii własnej cara od 23 marca 1895 roku[1].

Kierował ministerstwem spraw wewnętrznych od 21 października?/2 listopada 1899 (wtedy też zasiadł w Radzie Państwa Imperium Rosyjskiego), oficjalną nominacje na ministra dostał 26 lutego 1900 roku[1]. Urząd objął po Iwanie Goriemykinie, uznanym przez cara Mikołaja II za zbytniego liberała, a nawet tołstojowca. Uzyskanie stanowiska zawdzięczał Konstantinowi Pobiedonoscewowi, który zasugerował carowi powierzenie ministerstwa spraw wewnętrznych właśnie jemu lub też Wiaczesławowi Plehwe[2]. Sipiagin zerwał z polityką częściowych ustępstw wobec opozycji, bezwzględnie zwalczając wszelkie jej przejawy[3].

Przeciwnik autonomii ziemstw, w czerwcu 1900 stosownymi dekretami wyjął spod kompetencji ziemstw zagadnienia związane z aprowizacją, ograniczył ich możliwości wydawnicze oraz obniżył wysokość obciążeń podatkowych, do jakich miały prawo[4]. Według zgodnych ocen współczesnych Sipiagin, mimo posiadanego wykształcenia, nie był mężem stanu, był natomiast bezwzględnie wierny samodzierżawiu. W swojej polityce skupiał się wyłącznie na ziemiaństwie, nadając mu kolejne przywileje, zwalczał ruch robotniczy, bunty studenckie i stowarzyszenia rewolucyjne, ograniczał autonomię Finlandii[2]. Działał na rzecz utworzenia guberni chełmskiej[5]. W Petersburgu nakazał przebudować budynek ministerstwa spraw wewnętrznych[2].

Zginął 2 kwietnia 1902 w zamachu zorganizowanym przez Organizację Bojową eserowców przez Pałacem Maryjskim w Petersburgu[6]. Zamachowiec, Stiepan Bałmaszow, podszedł do niego przebrany za oficera i wręczył mu paczkę, twierdząc, że są w niej ważne listy wielkiego księcia Sergiusza. Gdy Sipiagin wziął paczkę, Bałmaszow oddał w jego kierunku dwa strzały, trafiając w szyję i żołądek. Sipiagin zmarł tego samego dnia w szpitalu[7]. Zasadniczy kierunek jego polityki był kontynuowany przez jego następcę Wiaczesława Plehwe[8].

Przypisy

  1. 1 2 Janicki 2011 ↓, s. 238–239.
  2. 1 2 3 L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 254–257.
  3. ↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 455.
  4. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 209.
  5. ↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 512.
  6. ↑ Riasanovsky N. V., Steinberg M. D.: Historia Rosji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 422. ISBN 978-83-233-2615-1.
  7. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 107–108.
  8. ↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 457.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.