Argonaute (NN6)
Ilustracja
Sylwetka okrętu typu Argonaute
Klasa

okręt podwodny

Typ

Argonaute

Historia
Stocznia

Schneider,
Chalon-sur-Saône

Położenie stępki

19 grudnia 1927

Wodowanie

23 maja 1929

 Marine nationale
Wejście do służby

1 czerwca 1932

Zatopiony

8 listopada 1942

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


630 ton
798 t

Długość

63,4 m

Szerokość

6,4 m

Zanurzenie

4,24 m

Zanurzenie testowe

80 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


14 węzłów
9 w.

Zasięg

powierzchnia: 4000 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 82 Mm przy 5 w.

Sensory
hydrofony
Uzbrojenie
1 działo kal. 75 mm, 1 wkm kal. 13,2 mm
9 torped
Wyrzutnie torpedowe

6 × 550 mm
2 × 400 mm

Załoga

41

Argonaute (NN6) – francuski dwukadłubowy okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z pięciu jednostek typu Argonaute. Okręt został zwodowany 23 maja 1929 roku w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône, a w skład Marine nationale wszedł 1 czerwca 1932 roku. Jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 8 listopada 1942 roku okręt został zatopiony nieopodal Oranu przez brytyjskie niszczyciele HMS „Achates” i HMS „Westcott”.

Projekt i budowa

„Argonaute” zamówiony został w ramach programu rozbudowy floty francuskiej z 1926 roku[1][2]. Okręt, zaprojektowany przez Eugène’a Schneidera i Maxime’a Laubeufa, należał do ulepszonej w stosunku do 600-tonowych typów Sirène, Ariane i Circé serii jednostek o wyporności 630 ton[3][4]. Usunięto większość wad poprzedników: okręty charakteryzowały się wysoką manewrowością i krótkim czasem zanurzenia; poprawiono też warunki bytowe załóg[3][5].

„Argonaute” zbudowany został w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône[4][6]. Stępkę okrętu położono 19 grudnia 1927 roku[7][uwaga 1], a zwodowany został 23 maja 1929 roku[3][4].

Dane taktyczno-techniczne

„Argonaute” był średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[3]. Długość między pionami wynosiła 63,4 metra, szerokość 6,4 metra i zanurzenie 4,24 metra[4][6][uwaga 2]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 630 ton, a w zanurzeniu 798 ton[3][4][uwaga 3]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 1300 KM[2][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM[3][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[4][8]. Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 13,5 węzła w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 10 węzłów) oraz 82 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[6][9][uwaga 4]. Zbiorniki paliwa mieściły 65 ton oleju napędowego[4][uwaga 5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów[6].

Okręt wyposażony był w osiem wyrzutni torped: trzy stałe kalibru 550 mm na dziobie, jedną zewnętrzną kalibru 550 mm na rufie, podwójny zewnętrzny obracalny aparat torpedowy kalibru 550 mm oraz podwójny zewnętrzny obracalny aparat torpedowy kalibru 400 mm[3][6]. Łącznie okręt przenosił dziewięć torped, w tym siedem kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 75 mm L/35 M1928 oraz pojedynczy wielkokalibrowy karabin maszynowy Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][uwaga 6]. Jednostka wyposażona też była w hydrofony[6].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy[1][4][uwaga 7].

Służba

„Argonaute” wszedł do służby w Marine nationale 1 czerwca 1932 roku[7]. Jednostka otrzymała numer burtowy NN6[6]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 19. dywizjonu 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie (wraz z „Galatée”, „Naïade” i „Sirène”)[10]. Dowódcą okrętu był w tym okresie kpt. mar. R.G. Pellotier[10]. W czerwcu 1940 roku okręt znajdował się w składzie 19. dywizjonu, przechodząc remont w La Ciotat (miał trwać do 7 lipca), a jego dowódcą był nadal kpt. mar. R.G. Pellotier[11][12]. 22 czerwca, w dniu zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami, okręt znajdował się w remoncie w Tulonie[13]. W listopadzie 1940 roku rozbrojona we wrześniu jednostka znajdowała się w Tulonie[14].

W momencie ataku wojsk alianckich na znajdującą się pod kontrolą Vichy Syrię w czerwcu 1941 roku „Argonaute” oraz „Diane” miały zostać wysłane na pomoc walczącym francuskim oddziałom, jednak wobec szybkich postępów ofensywy Sprzymierzonych ich wyjście w morze odwołano[15].

8 listopada 1942 roku „Argonaute” (którego dowódcą był kpt. mar. Henri Louis André Véron) wraz z dwoma innymi okrętami podwodnymi („Actéon” i „Fresnel”) wziął udział w próbie odparcia desantu aliantów na Oran, jednak tuż po opuszczeniu portu jednostka została wykryta i zaatakowana ogniem artylerii oraz bombami głębinowymi przez niszczyciele HMS „Achates” i HMS „Westcott”[7][16][uwaga 8]. W wyniku ataku francuski okręt został zatopiony wraz z całą, liczącą maksymalnie 42 osoby załogą[17][18].

Uwagi

  1. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 82 podaje, że stępkę okrętu położono w kwietniu 1927 roku, a Gogin 2020 ↓, że odbyło się to w kwietniu 1928 roku.
  2. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 80 podaje, że szerokość okrętu wynosiła 5,18 metra, a zanurzenie 3,61 metra.
  3. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 203 podaje wyporność nawodną od 558 do 571 ton, a podwodną 809 ton; Lipiński 1999 ↓, s. 540 podaje wyporność 565/787 ton, zaś McMurtrie 1941 ↓, s. 193 podaje 565/800 ton.
  4. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 203 i McMurtrie 1941 ↓, s. 193 podają, że zasięg nawodny wynosił 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów, zaś podwodny 78 Mm przy prędkości 5 węzłów.
  5. ↑ Gogin 2020 ↓ podaje, że okręt zabierał 39 ton paliwa.
  6. ↑ Gogin 2020 ↓ podaje, że na okręcie zainstalowano karabin maszynowy kalibru 8 mm.
  7. ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 193 podaje, że załoga okrętu liczyła 48 osób.
  8. ↑ Identycznie podają Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 82 i Rohwer 1942 ↓; Fontenoy 2007 ↓, s. 191 i Franz 2017 ↓, s. 37 podają, że zatopienia „Argonaute” dokonał niszczyciel HMS „Achates”; Gogin 2020 ↓ podaje natomiast, że okręt został zatopiony przez niszczyciele HMS „Ashanti” i HMS „Westcott”.

Przypisy

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Maciej Franz: Burza nad Morzem Śródziemnym. Aliancka ofensywa. T. 4. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65855-43-5.
  • Maciej Franz: Burza nad Morzem Śródziemnym. Wojna się rozpoczyna. T. 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65495-67-9.
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: ARGONAUTE 2nd class submarines (1932-1935). Navypedia. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: FR Argonaute. Allied Warships. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Don Kindell: NAVAL EVENTS, JUNE 1940 (Part 4 of 4) Saturday 22nd - Sunday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
  • Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
  • Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
  • Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789–1942. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-372-1.
  • Jürgen Rohwer: Seekrieg 1942, November. Chronik des Seekrieges 1939-1945. [dostęp 2020-04-13]. (niem.).
  • Allen Tony, Sergio De Phocée: Argonaute (+1942). Wrecksite. [dostęp 2020-04-13]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.