38 Pułk Piechoty
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945

Rozformowanie

1957

Tradycje
Kontynuacja

38 Pułk Zmechanizowany
13 Pułk Zmechanizowany

Organizacja
Numer

JW 3564[uwaga 1][1]

Dyslokacja

Ostrów Wielkopolski
Kożuchów[2]

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

11 Dywizja Piechoty[2]
4 Pomorska Dywizja Piechoty

38 Pułk Piechoty – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany w Łodzi na podstawie rozkazu nr 58 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 15 marca 1945 w oparciu o etat wojenny sowieckiego pułku strzeleckiego.

Wchodził w skład 11 Dywizji Piechoty, a następnie 4 Dywizji Piechoty. Stacjonował w Kożuchowie.

Przeformowany na 38 pułk zmechanizowany, a w 1967 na 13 pułk zmechanizowany.

Struktura etatowa

Kożuchów - w tym mieście stacjonował pułk

dowództwo i sztab

  • 3 bataliony piechoty
  • kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic przeciwpancernych, łączności, sanitarna, transportowa
  • baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
  • plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony przeciwchemicznej, żandarmerii

żołnierzy: 2915 (w tym oficerów - 276, podoficerów 872, szeregowców - 1765).

Sprzęt: 162 ręcznych karabinów maszynowych, 54 ciężkich karabinów maszynowych, 66 rusznic przeciwpancernych, 12 armat przeciwpancernych 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm.

Okres powojenny

38 pułk piechoty 11 Dywizji Piechoty w ramach ochrony granicy stacjonował w Gubinie. 20 czerwca 1945 został zakwaterowany w koszarach przy stacji kolejowej[3]. Dowódca pułku zdecydował zająć strefę pograniczną wzdłuż Nysy Łużyckiej trzema batalionami[4].

  1. Międzylesie (dziś nie istnieje) – sztab II batalionu, 2 kompania moździerzy, 2 kompania ckm oraz 2 kompania rusznic ppanc. i nad Nysą dwa posterunki graniczne; Kosarzyn – 6 kompania piechoty i pomiędzy Kosarzynem a Żytowaniem posterunek graniczny; Budoradz – 4 kompania piechoty i na skraju lasu posterunek graniczny; Gubin – sztab pułku i od torów stacji kolejowej do Lubszy cztery posterunki graniczne; w mieście komenda miasta, której komendantem został wyznaczony kpt. Władysław Bomba; od mostu na Lubszy do torów rejon Gubinka – 5 kompania piechoty i jeden posterunek graniczny; Gubinek – 7 kompania piechoty i jeden posterunek[4][5]
  2. Sękowice – III batalion piechoty, 3 kompania ckm, 3 kompania moździerzy, 3 kompania rusznic ppanc., 8 kompania piechoty i jeden posterunek graniczny; Polanowice – 9 kompania piechoty, pomiędzy Polanowicami a Sadzarzewicami pluton 9 kompanii i posterunek graniczny; Markosice – pluton 9 kompanii; Późna – 1 kompania piechoty[4][5].
  3. Strzegów – sztab I batalionu, 2 kompania piechoty, 1 kompania ckm, 1 kompania rusznic ppanc., nad Nysą dwa posterunki graniczne; pomiędzy drogą Strzegów–Briesnig dwa posterunki graniczne; Mielno – 3 kompania piechoty i trzy posterunki graniczne[4][5].

Dowódca pułku powołał również komendantów miejscowości: Lubsko – ppłk Kazimierz Ilnicki; Gubinek – dowódca 7 kompanii piechoty ppor. Jan Buczkowski; Budoradz – dowódca 4 kompanii strzeleckiej por. Donat Bilski; Drzeńsk Mały – dowódca plutonu 5 kompanii strzeleckiej ppor. Józef Bober; Drzeńsk Wielki – dowódca 2 kompanii ckm. ppor.Tadeusz Barwicki; Strzegów – dowódca 2 kompanii strzeleckiej ppor. Marian Listwoń; Pole – dowódca kompanii ppor. Kurowski; Wężyska – dowódca baterii 76 mm por. Mikołaj Dunin; Brody – dowódca 3 kompanii rusznic ppanc. ppor. Bolesław Kozłowski[6], Sarbia – dowódca 2 baterii 45 mm ppor. Antoni Pilecki, Sadzarzewice – dowódca plutonu 9 kompanii strzeleckiej ppor. Antoni Jajkowski, Luboszyce – dowódca 3 kompanii ckm ppor. Zenon Przeradzki[6], Koperno – dowódca plutonu gospodarczego III batalionu plut. Kazimierz Olejnik, Polanowice – dowódca 9 kompanii strzeleckiej ppor. Franciszek Smalczyk, Sękowice – dowódca III batalionu por. Zbigniew Budzan[6], Kosarzyn – dowódca 6 kompanii strzeleckiej por. Władysław Jamszewski, Międzylesie – dowódca II batalionu mjr Eugeniusz Żłobin, Mielno – dowódca 3 kompanii strzeleckiej por. Marek Zaremba, Późna – dowódca 1 kompanii strzeleckiej ppor. Jan Acher[6].

W 1945 pluton saperów pułku uczestniczył w rozminowaniu terenów od ujścia Nysy Łużyckiej do Mużakowa[7].

25 września 1945 38 pp przekazał odcinek pogranicza dla 15 pułkowi piechoty 5 Dywizji Piechoty[8]. Ze strony pułku akt zdawczo-odbiorczy podpisał jego dowódca płk Kropielnicki i szef sztabu mjr Smulski, a ze strony 15 pp zastępca ds. liniowych mjr Żuk i pierwszy pomocnik szefa sztabu kpt. Marklewicz[8].

Od 1946 zgodnie z rozkazem dowódcy 11 Dywizji Piechoty dyslokowany do Kożuchowa. W wyniku reorganizacji 11 Dywizji Piechoty w 1946 38 pułk piechoty został podporządkowany 4 Dywizji Piechoty w Krośnie Odrzańskim.

W wykonaniu rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 0045/org. z 17 maja 1951, 38 pułk piechoty w terminie do 1 grudnia 1951 przeformowany został na etat nr 2/120 o stanie 1974 wojskowych i 35 kontraktowych[9]. W 1952, będąc w składzie 2 Korpusu Armijnego, stacjonował w Kożuchowie?[10].

W 1958 w wyniku reorganizacji Wojska Polskiego 38 pułk piechoty przeszedł ponownie w podporządkowanie 11 Dywizji Zmechanizowanej zmieniając strukturę pułku piechoty na zmechanizowany. Jednostka zmieniła jednocześnie swój numer (JW) z 3564 na 3001.

W wyniku kolejnych zmian w żagańskiej dywizji 38 pułk zmechanizowany po raz drugi wyszedł poza strukturę 11 Dywizji Zmechanizowanej i został podporządkowany 5 Saskiej Dywizji Pancernej, im. płk. Waszkiewicza.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku

  • ppłk Kropielnicki (1946)[11]
  • mjr Piotr Kluczyński (był w 1956)[12]

Oficerowie pułku

Przekształcenia

  1. 38 pułk piechoty → 38 pułk zmechanizowany[uwaga 2] → 13 pułk zmechanizowany
  2. 13 pułk piechoty↘ rozformowany w 1957

Uwagi

  1. ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946
  2. ↑ w 1977 38 pułk zmechanizowany przejął numer i bojowe tradycje 13 pułku piechoty

Przypisy

  1. ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
  2. 1 2 Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
  3. ↑ Kalendarium Gubina 1945-2009 s. 8
  4. 1 2 3 4 Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 94
  5. 1 2 3 CAW.IV.521.11.54
  6. 1 2 3 4 Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 95
  7. ↑ Zeszyty Lubuskie nr 22 s. 30
  8. 1 2 Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 96
  9. ↑ Piotrowski 2002 ↓, s. 124.
  10. ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 429.
  11. ↑ Piotrowski 2002 ↓, s. 251.
  12. ↑ Nalepa 1992 ↓, s. 87.

Bibliografia

  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Edward,Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
  • Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
  • Wydawnictwo Lubuskiego Towarzystwa Kultury 1987 r. – Zeszyty Lubuskie nr. 22 /Gubin,zarys historii miasta
  • Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, Gubińskie Towarzystwo Kultury czerwiec 2010 - Kalendarium Gubina 1945-2009 ISBN 978-83-927655-6-1
  • Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949…. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011, s. 94-96. ISBN 978-83-88059-54-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.